Ik krijg 's nachts nog een leuk smsje van mede Indiafan Carine S. waarin ook zij me een happy vrouwendag wenst... en dan kijk ik naar de datum.... en de dag... Het zal toch niet waar zijn... Er is een misverstand gebeurd bij het inplannen van de workshop! We hadden afgesproken op zaterdag 10 maart, maar het is vandaag zaterdag 9 maart... Dus Carine, je smsje was en heel tof en gelukkig nog een 'tijdige' waarschuwing om dit probleempje even te fixen! Ik heb meteen naar Govind S. Rathore gesmst om uit te leggen wat het misverstand is en dat ik straks waarschijnlijk pas in de namiddag in Jodhpur zal arriveren. De workshop kan dus vandaag doorgaan (op zaterdag), maar dan later op de dag, of morgen (de 10e), op het afgesproken uur. Carine heeft me ooit verteld dat Indiers steeds voor alles een oplossing hebben en dat alles uiteindelijk altijd in de plooi valt, dus na mijn eerste bijna hartverzakking besluit ik het los te laten en erop te vertrouwen dat het vanzelf wel in orde komt. Er nu over zitten piekeren helpt me toch niet verder want het is aan Govind van de Sambhali Trust om dit verder op te lossen (en hij heeft ook niet goed in zijn agenda gekeken want anders had hij me wel op de missing in de datum gewezen, dus we zijn allebei in de fout gegaan! :-)). This is India, anything is possible... right??
Een uur later, na heel wat heen en weer gesms met Govind en een sms naar en telefoontje van Raj, wordt middenin de nacht beslist dat de workshop 's middags gewoon door kan gaan en dat wij gewoon wat vroeger vertrekken in Ranakpur. Normaal doe je er zo'n 3,5 uur over om tot in Jodhpur te geraken maar Raj is van shilolly shilolly overgeschakeld op een serieus pittige rijstijl die me heimwee doet krijgen naar het rondscheuren in Hasselt met mijn eigen Smartje :-). Om 7.30am zijn we vertrokken in Ranakpur en om 10am komen we aan in Jodhpur, wat maakt dat ik nog tijd heb om in het hotel in te checken en op mijn gemak even te ontbijten. Ik begin de zenuwen wel wat te voelen want zoveel tijd heb ik niet gehad om me voor deze (voor het eerst in mijn leven) Engelstalige workshop voor te bereiden, maar dan bedenk ik me dat ik gewoon ervoor moet gaan, verstand op nul (so to speak) en me helemaal geven, zoals ik meestal doe en dan komt dat ook wel altijd in orde :-).
SAMBHALI TRUST EN WOMEN'S DAY
Wanneer ik bij het hoofdkwartier van Sambhali Trust aankom wacht me een warme ontvangst door Govind S. Rathore, bezieler van het project en een ontzettend eenvoudig en sympathiek iemand. Ik geraak er aan de praat met een paar van de buitenlandse vrijwilligsters: Courtney uit de US is al vaker hier geweest en komt deze keer gedurende vier maanden meedraaien in een van de projecten. Ze geeft Engelse les aan moslimmeisjes en educatieve workshops aan de moslim- en Hinduvrouwen over HIV, hygiene en andere onderwerpen. Samantha is ook een toffe en lieve madam uit de US en met ons drieen hebben we een lang en interessant gesprek voor en na de workshop over mindfulness meditatie en borstkanker.
Gisteren was het Women's Day en in het kader hiervan wordt mijn workshop aangeboden aan de lokale meisjes en vrouwen. Volgens Govind zijn de volgende mensen uitgenodigd (en daarom kon de workshop niet zomaar verplaatst worden en heb ik arme driver Raj uit zijn bed moeten smsen vannacht): Jodhpur Empowerment Center, graduates from the sweing center, staff and volunteers. Een hele groep als je het mij vraagt!
De workshop gaat door op de eerste verdieping en voor we het leslokaal binnenstappen, dient iedereen zijn schoenen uit te doen en op een soort binnenkoertje achter te laten. Binnen staan de laptop en beamer al klaar en de Powerpointpresentatie wordt op de muur geprojecteerd. Een groot wit laken doet dienst als scherm. De Indische leerkracht Engels vertaalt regelmatig van het Engels naar Hindi.
In totaal zijn er een 25-tal Indische meisjes en vrouwen aanwezig en zij zitten gezellig samen op felgekleurde doeken op de grond. Een vijftal buitenlandse vrijwilligsters nemen plaats op stoelen achteraan in het lokaal. De Indische leerkracht Engels en een oudere vrouw met een rood stipje plaatsen zich links van de groep zodat zij een duidelijk overzicht hebben over de groep en makkelijk tussendoor onduidelijkheden kunnen ophelderen.
Wat me al snel opvalt is dat er, net als thuis als je lesgeeft, altijd wel mensen bij zijn die met alles bezig zijn behalve met de inhoud van de workshop. We're not that different you know :-). Handwerk, iemands hand met henna beschilderen... Life is all about priorities voor de Indische adolescent! Maar ik mag niet klagen want al snel heb ik de groep mee met de quiz over kanker. Uit volle borst roepen ze YEEEEESS!! of NOOOOO!!! als antwoord op de quizvragen... en ik moet bekennen, voor mensen die bij navraag niemand in hun omgeving blijken te kennen met borstkanker, kunnen ze mythes erg goed onderscheiden van feiten. Ik was dan ook aangenaam verrast en heb hen ook een compliment gegeven over hun kennis van het onderwerp. De meisjes en vrouwen reageerden wel erg verrast toen bleek dat piekeren niet rechtstreeks tot kanker leidt. Bij een gelijkaardige quizvraag, of stress een directe oorzaak is van het krijgen van kanker, bleek dat ze goed opgelet hadden en riepen ze heel koket NOOOO!! in koor :-).
Bij het overlopen van de celebrities (zowel westerse als Indische) die borstkanker gehad hebben, kwamen er heel wat reacties los. Geboeid keken ze toe hoe bij elke nieuwe slide weer een bekend gezicht geassocieerd bleek te zijn met deze ziekte. Na afloop van de workshop vroeg een meisje heel bezorgd of ik eens naar haar borst wilde kijken, want ze herkende een aantal symptomen van borstkanker bij haar linkerborst. Ik was eerlijk gezegd een beetje verbouwereerd door de vraag, terwijl die toch niet zo vreemd is omdat we toch onder vrouwen waren, maar ik had zoiets gewoon niet verwacht omdat ze mij in feite hiervoor nog nooit gezien hebben en dan meteen zo persoonlijk werden. Ik besprak met haar de symptomen en adviseerde haar om best zo snel mogelijk eens bij een gynaecoloog langs te gaan voor nader onderzoek van de borst. Ook zei ik haar dat deze tekenen een symptoom van borstkanker zouden kunnen zijn, maar dat na medisch onderzoek soms blijkt dat evenzeer iets meer onschuldigs deze symptomen zou kunnen veroorzaken. De mensen van Sambhali Trust zouden er ook verder op toekijken dat het meisje zich zeker zou laten onderzoeken.
Na afloop van de workshop gaf Govind aan dat hij deze workshop standaard wilde implementeren in het educatieve programma van Sambhali Trust, en dat de aanwezige vrijwilligsters deze op de verschillende plaatsen waar het project werkzaam is zouden aanbieden aan de lokale meisjes en vrouwen. Ik was natuurlijk erg vereerd maar sprak wel af dat de inhoud van de powerpointpresentatie, het logo van het Jessa Ziekenhuis en mijn naam op de slides behouden zouden blijven. De vrijwilligsters heb ik nog eens extra mijn contactgegevens doorgespeeld, zodat ze me altijd kunnen mailen als ze vragen hebben over de inhoud van de workshop. Yeah baby :-).Govind gaf me als bedankje een oranje zijden olifantje bestikt met pailletten in allerhande vrolijke kleuren, een van de souvenirs en hebbedingen die ze in hun lokale shop aanbieden.
IK KOM IN DE INDISCHE KRANT, HOE COOL IS DAT
Na het afronden van de workshop kreeg ik nog een (bijzonder lekkere en verse) lunch aangeboden door Sambhali Trust. Daarna kwam onverwacht een journalist van een lokale krant binnengewandeld en hij wilde graag een artikel maken over de vrijwilligers van de projecten. Govind gaf aan dat hij mij ook graag op de foto wilde en met de andere vrijwilligsters deden we alsof we dagelijks Indisch kookten alsof ons leven ervan afhing. Het was best grappig en Govind beloofde me dat hij het artikel in de krant zou inscannen en doormailen. Daar hou ik hem aan! ;-)
EEN OF ANDER FORT, MOE EN WARM :-)
Het is 38 graden in Jodhpur, ik ben moe en heb het vandaag even helemaal gehad met de drukte, het lawaai, de hitte en de groezelige hotelkamers. Ik bezoek het Mehrangarh fort met enige tegenzin maar word al snel verrast door het betoverende uitzicht op de blauwe stad... overal zie je huisjes in een felblauwe kleur en het lijkt wel een sprookje... tot het echt wel weer te warm wordt in de volle zon en ik aan de toer begin in het fort, deze keer met audioguide.
Ik ben niet zo' n fan van audioguides omdat de uitleg vaak behoorlijk saai is en mijn aandacht na de tweede zin doorgaans al wegglijdt richting wat meer visuele input. Deze keer werd mijn overtuiging niet weerlegd maar hier en daar was het wel interessant om bijvoorbeeld te weten dat de maharadja bij belangrijke meetings met hoogstaande Indiers en buitenlanders verborgen ruimtes had waar zijn vrouw(en) deze mensen konden afluisteren... Op deze manier kreeg hij veel meer informatie in handen die hij dan kon inzetten bij eventuele onderhandelingen.
Na het bezoek aan het Mehrangarh Fort stelde Raj voor om een park te bezoeken. Het was plakkerig warm dus dat leek me een uitstekend idee. Eens in het park bleek het niet zomaar een park te zijn, maar liepen er wilde apen rond, stonden er koeien te grazen (die heel lief op je afkwamen als je ergens bleef staan, ze waren het precies gewend om aandacht te krijgen) en bleek er een heel tempelgebied gesitueerd te zijn in het midden van het park! Toch wel eens iets anders dan pakweg het stadspark in Hasselt :-) (maar geen slecht woord over Hasselt, ik hou enorm van mijn stad!!).
BIJBLOGGEN IN INTERNETCAFE
Als je graag op internet surft tijdens je verlof en niet het geduld hebt om te werken met een slechte internetverbinding: don't come to India :-). Ik denk dat menig IT-er hier al met zijn ogen gerold heeft en diep heeft moeten in- en uitademen om met het Indisch internet te kunnen werken... Er is nergens wifi te bespeuren en ik wil mijn blog echt graag updaten over Udaipur en Ranakpur, dus zit er niets anders op dan alles over te typen van mijn tablet (conceptmail en geen Wordversie geinstalleerd, zucht :-)... iemand een oplossing hiervoor??) op de vaste computer in het internetcafe. Drie uur later (I kid you not) is mijn blog weer redelijk up to date en heb ik toch... wel... pakweg een vierde van mijn foto's online kunnen zetten. Maar ik ben blij dat ik weer wat heb kunnen posten en keer met een tevreden gevoel terug naar mijn guesthouse hier om de hoek.
AFSLUITERTJE OP DAKTERRAS LAXMI NIWAS
Het einde van een bijzonder warme dag sluit ik af op het dakterras van de Laxmi Niwas guesthouse, met een overheerlijke saffron lassi en een minder geweldige macaroni met tomaat en ui (soms heb je gewoon echt even genoeg van curries en chapati :-)). In de verte hoor ik een trein doorrazen en regelmatig toeteren, verschillende soorten Indische muziek spelen en een paar honden janken alsof ze liefdesverdriet hebben om een wel heel bijzonder teefje... en mentaal bereid ik me voor op het verderzetten van de tocht morgen... naar Pushkar!!
Een uur later, na heel wat heen en weer gesms met Govind en een sms naar en telefoontje van Raj, wordt middenin de nacht beslist dat de workshop 's middags gewoon door kan gaan en dat wij gewoon wat vroeger vertrekken in Ranakpur. Normaal doe je er zo'n 3,5 uur over om tot in Jodhpur te geraken maar Raj is van shilolly shilolly overgeschakeld op een serieus pittige rijstijl die me heimwee doet krijgen naar het rondscheuren in Hasselt met mijn eigen Smartje :-). Om 7.30am zijn we vertrokken in Ranakpur en om 10am komen we aan in Jodhpur, wat maakt dat ik nog tijd heb om in het hotel in te checken en op mijn gemak even te ontbijten. Ik begin de zenuwen wel wat te voelen want zoveel tijd heb ik niet gehad om me voor deze (voor het eerst in mijn leven) Engelstalige workshop voor te bereiden, maar dan bedenk ik me dat ik gewoon ervoor moet gaan, verstand op nul (so to speak) en me helemaal geven, zoals ik meestal doe en dan komt dat ook wel altijd in orde :-).
SAMBHALI TRUST EN WOMEN'S DAY
Wanneer ik bij het hoofdkwartier van Sambhali Trust aankom wacht me een warme ontvangst door Govind S. Rathore, bezieler van het project en een ontzettend eenvoudig en sympathiek iemand. Ik geraak er aan de praat met een paar van de buitenlandse vrijwilligsters: Courtney uit de US is al vaker hier geweest en komt deze keer gedurende vier maanden meedraaien in een van de projecten. Ze geeft Engelse les aan moslimmeisjes en educatieve workshops aan de moslim- en Hinduvrouwen over HIV, hygiene en andere onderwerpen. Samantha is ook een toffe en lieve madam uit de US en met ons drieen hebben we een lang en interessant gesprek voor en na de workshop over mindfulness meditatie en borstkanker.
Gisteren was het Women's Day en in het kader hiervan wordt mijn workshop aangeboden aan de lokale meisjes en vrouwen. Volgens Govind zijn de volgende mensen uitgenodigd (en daarom kon de workshop niet zomaar verplaatst worden en heb ik arme driver Raj uit zijn bed moeten smsen vannacht): Jodhpur Empowerment Center, graduates from the sweing center, staff and volunteers. Een hele groep als je het mij vraagt!
De workshop gaat door op de eerste verdieping en voor we het leslokaal binnenstappen, dient iedereen zijn schoenen uit te doen en op een soort binnenkoertje achter te laten. Binnen staan de laptop en beamer al klaar en de Powerpointpresentatie wordt op de muur geprojecteerd. Een groot wit laken doet dienst als scherm. De Indische leerkracht Engels vertaalt regelmatig van het Engels naar Hindi.
In totaal zijn er een 25-tal Indische meisjes en vrouwen aanwezig en zij zitten gezellig samen op felgekleurde doeken op de grond. Een vijftal buitenlandse vrijwilligsters nemen plaats op stoelen achteraan in het lokaal. De Indische leerkracht Engels en een oudere vrouw met een rood stipje plaatsen zich links van de groep zodat zij een duidelijk overzicht hebben over de groep en makkelijk tussendoor onduidelijkheden kunnen ophelderen.
Wat me al snel opvalt is dat er, net als thuis als je lesgeeft, altijd wel mensen bij zijn die met alles bezig zijn behalve met de inhoud van de workshop. We're not that different you know :-). Handwerk, iemands hand met henna beschilderen... Life is all about priorities voor de Indische adolescent! Maar ik mag niet klagen want al snel heb ik de groep mee met de quiz over kanker. Uit volle borst roepen ze YEEEEESS!! of NOOOOO!!! als antwoord op de quizvragen... en ik moet bekennen, voor mensen die bij navraag niemand in hun omgeving blijken te kennen met borstkanker, kunnen ze mythes erg goed onderscheiden van feiten. Ik was dan ook aangenaam verrast en heb hen ook een compliment gegeven over hun kennis van het onderwerp. De meisjes en vrouwen reageerden wel erg verrast toen bleek dat piekeren niet rechtstreeks tot kanker leidt. Bij een gelijkaardige quizvraag, of stress een directe oorzaak is van het krijgen van kanker, bleek dat ze goed opgelet hadden en riepen ze heel koket NOOOO!! in koor :-).
Bij het overlopen van de celebrities (zowel westerse als Indische) die borstkanker gehad hebben, kwamen er heel wat reacties los. Geboeid keken ze toe hoe bij elke nieuwe slide weer een bekend gezicht geassocieerd bleek te zijn met deze ziekte. Na afloop van de workshop vroeg een meisje heel bezorgd of ik eens naar haar borst wilde kijken, want ze herkende een aantal symptomen van borstkanker bij haar linkerborst. Ik was eerlijk gezegd een beetje verbouwereerd door de vraag, terwijl die toch niet zo vreemd is omdat we toch onder vrouwen waren, maar ik had zoiets gewoon niet verwacht omdat ze mij in feite hiervoor nog nooit gezien hebben en dan meteen zo persoonlijk werden. Ik besprak met haar de symptomen en adviseerde haar om best zo snel mogelijk eens bij een gynaecoloog langs te gaan voor nader onderzoek van de borst. Ook zei ik haar dat deze tekenen een symptoom van borstkanker zouden kunnen zijn, maar dat na medisch onderzoek soms blijkt dat evenzeer iets meer onschuldigs deze symptomen zou kunnen veroorzaken. De mensen van Sambhali Trust zouden er ook verder op toekijken dat het meisje zich zeker zou laten onderzoeken.
Na afloop van de workshop gaf Govind aan dat hij deze workshop standaard wilde implementeren in het educatieve programma van Sambhali Trust, en dat de aanwezige vrijwilligsters deze op de verschillende plaatsen waar het project werkzaam is zouden aanbieden aan de lokale meisjes en vrouwen. Ik was natuurlijk erg vereerd maar sprak wel af dat de inhoud van de powerpointpresentatie, het logo van het Jessa Ziekenhuis en mijn naam op de slides behouden zouden blijven. De vrijwilligsters heb ik nog eens extra mijn contactgegevens doorgespeeld, zodat ze me altijd kunnen mailen als ze vragen hebben over de inhoud van de workshop. Yeah baby :-).Govind gaf me als bedankje een oranje zijden olifantje bestikt met pailletten in allerhande vrolijke kleuren, een van de souvenirs en hebbedingen die ze in hun lokale shop aanbieden.
IK KOM IN DE INDISCHE KRANT, HOE COOL IS DAT
Na het afronden van de workshop kreeg ik nog een (bijzonder lekkere en verse) lunch aangeboden door Sambhali Trust. Daarna kwam onverwacht een journalist van een lokale krant binnengewandeld en hij wilde graag een artikel maken over de vrijwilligers van de projecten. Govind gaf aan dat hij mij ook graag op de foto wilde en met de andere vrijwilligsters deden we alsof we dagelijks Indisch kookten alsof ons leven ervan afhing. Het was best grappig en Govind beloofde me dat hij het artikel in de krant zou inscannen en doormailen. Daar hou ik hem aan! ;-)
EEN OF ANDER FORT, MOE EN WARM :-)
Het is 38 graden in Jodhpur, ik ben moe en heb het vandaag even helemaal gehad met de drukte, het lawaai, de hitte en de groezelige hotelkamers. Ik bezoek het Mehrangarh fort met enige tegenzin maar word al snel verrast door het betoverende uitzicht op de blauwe stad... overal zie je huisjes in een felblauwe kleur en het lijkt wel een sprookje... tot het echt wel weer te warm wordt in de volle zon en ik aan de toer begin in het fort, deze keer met audioguide.
Ik ben niet zo' n fan van audioguides omdat de uitleg vaak behoorlijk saai is en mijn aandacht na de tweede zin doorgaans al wegglijdt richting wat meer visuele input. Deze keer werd mijn overtuiging niet weerlegd maar hier en daar was het wel interessant om bijvoorbeeld te weten dat de maharadja bij belangrijke meetings met hoogstaande Indiers en buitenlanders verborgen ruimtes had waar zijn vrouw(en) deze mensen konden afluisteren... Op deze manier kreeg hij veel meer informatie in handen die hij dan kon inzetten bij eventuele onderhandelingen.
Na het bezoek aan het Mehrangarh Fort stelde Raj voor om een park te bezoeken. Het was plakkerig warm dus dat leek me een uitstekend idee. Eens in het park bleek het niet zomaar een park te zijn, maar liepen er wilde apen rond, stonden er koeien te grazen (die heel lief op je afkwamen als je ergens bleef staan, ze waren het precies gewend om aandacht te krijgen) en bleek er een heel tempelgebied gesitueerd te zijn in het midden van het park! Toch wel eens iets anders dan pakweg het stadspark in Hasselt :-) (maar geen slecht woord over Hasselt, ik hou enorm van mijn stad!!).
BIJBLOGGEN IN INTERNETCAFE
Als je graag op internet surft tijdens je verlof en niet het geduld hebt om te werken met een slechte internetverbinding: don't come to India :-). Ik denk dat menig IT-er hier al met zijn ogen gerold heeft en diep heeft moeten in- en uitademen om met het Indisch internet te kunnen werken... Er is nergens wifi te bespeuren en ik wil mijn blog echt graag updaten over Udaipur en Ranakpur, dus zit er niets anders op dan alles over te typen van mijn tablet (conceptmail en geen Wordversie geinstalleerd, zucht :-)... iemand een oplossing hiervoor??) op de vaste computer in het internetcafe. Drie uur later (I kid you not) is mijn blog weer redelijk up to date en heb ik toch... wel... pakweg een vierde van mijn foto's online kunnen zetten. Maar ik ben blij dat ik weer wat heb kunnen posten en keer met een tevreden gevoel terug naar mijn guesthouse hier om de hoek.
AFSLUITERTJE OP DAKTERRAS LAXMI NIWAS
Het einde van een bijzonder warme dag sluit ik af op het dakterras van de Laxmi Niwas guesthouse, met een overheerlijke saffron lassi en een minder geweldige macaroni met tomaat en ui (soms heb je gewoon echt even genoeg van curries en chapati :-)). In de verte hoor ik een trein doorrazen en regelmatig toeteren, verschillende soorten Indische muziek spelen en een paar honden janken alsof ze liefdesverdriet hebben om een wel heel bijzonder teefje... en mentaal bereid ik me voor op het verderzetten van de tocht morgen... naar Pushkar!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten