Intense, onvergetelijke dagen in holy city Varanasi - Hello ashram - Burning ghat

15/03/2013

12pm
Daar sta ik, puffend en zwetend na een ontzettend lange treinreis van 14,5 uur, rond te turen tot ik een baba zie in een oranje gewaad om me te komen oppikken. Mijn blik valt stil op een ietwat schriele, verwilderde man met grijsbruine haren en een weelderige, grijze baard, intense blik en een rode markering op zijn voorhoofd. En uiteraard, een oranje gewaad. We bekijken elkaar even, en dan volgt de herkenning en maken we kennis. Baba Raju is gelukkig ontzettend vriendelijk en spreekt redelijk goed Engels. Hij gebaart me om hem te volgen en ik sleep mijn grote en dagrugzak met me mee tot we net buiten het treinstation een motorriksja nemen richting het grote 'markt'plein. Daar stappen we af en wandelen we een kwartiertje verder tot aan de ashram, verborgen achterin te midden van de kronkelende straatjes.

HELLO ASHRAM
In de ashram maak ik kennis met Raju's echtgenote, de Duitse Brigitte, en met twee Nederlandse meisjes, Catoo en Olja, die toevallig ook net nu in de ashram verblijven via CouchSurfing. Olja is net ontzettend ziek, ze heeft iets op straat gegeten en heeft blijkbaar de ganse nacht moeten overgeven. Ze ligt lusteloos op een Indisch bed wat te bekomen van de vermoeiende nacht, en probeert haar water met ORL beetje bij beetje binnen te krijgen. Catoo wrijft lief over haar rug en probeert haar wat te troosten. Blijkbaar hebben ze net de middenschool afgemaakt in Nederland, daarna een half jaar gewerkt en nu reizen ze rond in Azie. Na hun verblijf hier in Varanasi trekken ze verder naar Nepal. Brigitte biedt vers gekookt rijstwater aan, 'it cools down the stomach', maar Olja krijgt op dit moment niets binnen dat ze niet kent, het is haar gewoon allemaal te veel.
Brigitte serveert donkere, bijna zwarte muntthee en een ontzettend lekkere, lichte lunch die bestaat uit rijst met papaya, banaan, ananas en druiven. We eten op de grond, op een wit plastic tafellaken versierd met appels en appelsienen. Wanneer ik Brigitte vraag vanwaar ze precies is in Duitsland, wuift ze dit weg en zegt ze 'That is not important'. Later verneem ik van baba Raju dat ze elkaar vier jaar geleden hebben leren kennen in een klein tempeltje hier iets verder, toen Brigitte op reis was. Ze werden verliefd, maar omdat Raju een Sadhu is konden ze niet zomaar trouwen. Er volgt een vaag verhaal over zes maanden wachten, waarop Raju dan toch toestemming kreeg van zijn god om met Brigitte te mogen huwen. Hij voegt eraan toe dat hij nooit verwacht had dat ze hier zou willen blijven, maar zie, we zijn vier jaar later en ze zijn nog steeds erg gelukkig samen. Raju vertelt verder over zijn missie om de liefde te verspreiden, ieders wens in vervulling te doen gaan en voor iedereen goed te doen. Het huwen met Brigitte was haar wens waarbij hij probeert om haar gelukkig te maken. Op een gegeven moment maakt hij dan toch onderscheid tussen 'wife love' en 'friend love'.

BURNING GHAT
Na het eten loodst Raju me dus probleemloos door de straten van Varanasi. We bezoeken de Nepali tempel, waar net vlakbij dat tempeltje is waar hij en Brigitte elkaar indertijd ontmoet hebben. Op een gegeven moment gaan we naar een van de drie burning ghats hier in Varanasi en dat is enorm indrukwekkend. Het vuur blijft hier altijd branden, dit is een begraafplaats waar overledenen op een houten, zelf gefabriceerde brancard naartoe gebracht worden, gewikkeld in een aantal kleurrijke doeken, voor een zegening aan de Ganges en vervolgens het verbranden van het lijk op een stapel houtblokken (dat de familie ter plaatste dient aan te kopen). Alleen mensen die een natuurlijke dood gestorven zijn, mogen hier verbrand worden. Baby's en kinderen tot tien jaar, zwangere vrouwen, mensen die overleden zijn ten gevolge van een beet van een cobra, door lepra, ... en de sadhu mogen niet verbrand worden na hun dood. Bij baby's is het zo dat ze tot in het midden van de Ganges gebracht worden in een soort kom en daar in het water gelaten worden. Omdat ik daar ben met baba Raju, word ik niet lastig gevallen en kunnen we echt tot vlak naast het vuur gaan staan (ik voel de schroeiende hitte die nu echt wel soms wat te dichtbij komt). Vreemd genoeg ruikt het niet opvallend hier, ... tot iemand naast me doorwandelt met de overblijfselen van een verbrande ruggegraat op een houten stok. Raju legt me uit dat de ruggegraat te 'sterk' is om helemaal op te branden. De overblijfselen worden achteraf in de Ganges geworpen, zodat alle resten van de overledene gezegend zijn.
Op de trappen vallen mensen elkaar wenend in de armen. Dat pakt me toch wel. Hier en daar zie je een man rondlopen met volledig kaalgeschoren hoofd en alleen een stukje haar dat overblijft op het achterhoofd. Blijkbaar is er in elk gezin, na een overlijden, iemand die de 'verantwoordelijkheid' op zich neemt en zich laat kaalscheren. Na 13 dagen zie je dat al niet meer, maar het is een soort eerbetoon aan bv. de overleden vader of moeder.
Een paar mannen naast ons zijn geinteresseerd in de afscheidsrituelen na een overlijden in Belgie. Ik vertel (en Raju vertaalt) dat we mensen begraven in een kist, of verbranden (cremeren) waarna de as wordt uitgestrooid of in een urne bewaard thuis of op het kerkhof. Ze zijn enorm onder de indruk van deze informatie en hebben even tijd nodig om dit te kunnen plaatsen.