21/03/2013
Het is zover... de allerlaatste
dag van mijn reis... Ergens wil ik ontzettend graag hier blijven en nog een
paar maanden verder rondreizen, want die drie weken zijn gewoon voorbij
gevlogen, anderzijds hunker ik naar mijn comfy zetel, een bad, gewoonweg betere
hygiënische omstandigheden zeg maar :-), weg van rochelende mannen en dichtbij
mijn knuffelverslaafde katjes...
Het is een ontspannend ontbijt
op de rooftop terrace van Rupam Hotel en ik heb nog een leuke babbel met een
Braziliaans koppel dat al voor de vierde keer door India trekt. Het zijn de
laatste chai's, dus ze worden geconsumeerd met de nodige aandacht en ik word nu
al een beetje weemoedig. India is zo'n intens land, eens thuis ga je de
prikkelende atmosfeer en het op jezelf aangewezen zijn gewoon ontzettend
missen. Het enige dat je hier nodig hebt, is je persoonlijkheid, lef,
alertheid, een open mind en je gezond verstand. Dit maakt dat je je erg
'wakker' voelt in je eigen leven want het is 'nu' dat het gebeurt, en niet
straks, morgen of overmorgen.
Om 2pm hebben Prodeep en ik
afgesproken aan exit 2 van het metrostation Hauz Khas, dus ik heb nog tijd om
wat te bloggen en kurta's in te slaan op vraag van het thuisfront. De grote
rugzak is bijna ingepakt en ik ben blij dag ik nog een nacht heb bijgeboekt in
het hotel, omdat ik vannacht pas om 4.25am mijn vlucht heb. Zo kan ik vanavond
nog lekker een paar uurtjes relaxen vooraleer ik de taxi naar de luchthaven
neem.
'More tea, M'am? Please write
good review.' :-) Weer iemand die denkt dat iedereen volop recensies over het
hotel aan het neerpennen is in zijn reisdagboek!
SOME LAST SHOPPING, MAAR DAN
NIET VOOR MIJ :-)
Onderweg naar het metrostation
koop ik op vraag van thuis nog een reeks kurta's en Indische broeken in
allerlei fleurige motieven, met of zonder gouden franjes, en achteraf gezien
blijkbaar ook in nogal uiteenlopende maten... Maar al bij al, ze zien er leuk
uit en zijn draagbaar voor in België.
Wist je trouwens dat je je
spullen door een x-ray scan dient te laten schuiven telkens als je in Delhi de
metro neemt? Je wordt ook telkens gefouilleerd en wandelt net hiervoor door een
metaaldetector. Hiervoor heb je twee ingangen, one for the gents and one for
the ladies. Om de metro binnen te kunnen krijg je een muntje dat je tegen een
vlak houdt, en dan mag je naar binnen. Bij het verlaten van een metrostation
steek je het muntje in een gleuf en wippen de deuren open. In de metro zelf
staat duidelijk aangegeven, aan de ene kant in het Engels en aan de andere kant
van de wagon in het Hindi, in welk metrostation je bevindt, welke er vooraf
zijn gegaan en welke nog gaan volgen, net als thuis (alleen zal je in Brussel
de stations niet in het Hindi kunnen aflezen ;-)). In de Trotter stond dat
Indiers soms erg handtastelijk kunnen zijn in de metro. Wanneer het erg druk
was, was ik dan ook erg op mijn hoede maar heb er eigenlijk geen last van
gehad. Denk dat mijn blik soms ook boekdelen spreekt... Don't you even dare my
friend :-).
En dan klinkt de zwoele stem
van de metrovrouw door de speakers, en in het Engels en Hindi vertelt ze me dat
we zijn aangekomen bij Hauz Khas.
MEETING UP WITH PRODEEP
In het metrostation van Hauz
Khas staat niet letterlijk aangegeven waar exit 2 zich bevindt, maar na me even
te bevragen wandel ik in de juiste richting naar buiten. Daar staat Prodeep me
al op te wachten en we vertrekken meteen met zijn auto richting een park in de
buurt, dat Hauz Khas Thomb zou heten.
Hauz Khas Thomb is een
ontzettend mooi en fleurig groen park waar heel wat alternatieve Indische
jongeren komen chillen of samen met hun liefje de rust opzoeken. We kuieren wat
rond, maken een paar foto's en daarna rijden we verder richting de muziekstudio
van Prodeep. Hier gebeurt het echte werk: opnames van Bollywood films (geluid,
muziek), zijn songs voor de Bollywood movies, muzikanten die hier hun nummers
komen vereeuwigen, ... Het is een indrukwekkende studio en er is aan alles
gedacht. Prodeep heeft dan ook niet voor niets twee jaar gewerkt om de studio
zo kwalitatief mogelijk af te werken en heeft zelfs materiaal uit Duitsland
laten overkomen hiervoor. Hij stelt me voor om, eens ik een cd heb opgenomen in
België, de nummers te mixen. Euh, ja hoor, heel graag!
De geluidstechnicus van de
muziekstudio heeft zijn warrige lange haar samengebonden in een staartje en
draagt een verweerd blauw Superman t-shirt, een slobberige jeans en sneakers...
en doet me dus ook denken aan de Belgische geluidstechnici.. Hij is ontzettend
begaan met de geluidskwaliteit van de nummers die Prodeep wil laten horen
(zowel liedjes in het Hindi als in het Japans gezongen, klinkt best leuk) en
het is een heen en weer geschuif op de mixtafel vooraleer we deftig elkaars
nummers kunnen beluisteren.
Om de dag, en mijn Indiareis,
af te sluiten neemt Prodeep me mee uit eten naar een gezellig lokaal
Zuid-Indisch restaurantje. Het eten is er goddelijk. Ik neem een Zuid-Indische
thali's en vers guavasap en de smaakexplosies in mijn mond doen me beseffen dat
ik dit eten heel erg zal missen.
Op het einde van de avond zet
Prodeep me af aan het Rupam hotel, helemaal aan de andere kant van de stad, en
we sluiten af met een voor mij laatste chai op het dakterras. De mensen aan de
receptie deden wat vreemd dat een 'lokale Indiër' mee naar het dakterras kwam
om iets te drinken en vroegen mijn Indische kameraad om zijn license af te
geven. Kopiëren wilden ze niet doen, afgeven nondedju!, en straks krijg je het
pas terug als je ons hotel weer verlaat! Zo gezegd, zo gedaan en achteraf
bleek, toen Prodeep weer wilde vertrekken, dat ze zijn licence 'verloren' waren.
Na een uur zoeken is hij maar naar huis gegaan. Uiteindelijk hebben ze de
license weer teruggevonden en de geluidstechnicus, die blijkbaar in de buurt
van het Rupam hotel woonde, is hem komen oppikken. Dat maakte dat ik de Hindu
Superman terug tegenkwam toen ik het hotel verliet richting de luchthaven.
OP NAAR DE LUCHTHAVEN
Het was fijn om nog een klein
uurtje te rusten in mijn hotelkamer, alles even te laten bezinken, nog eens een
laatste keer te checken of ik alles wel had en of mijn grote rugzak goed
afgesloten was en ja, dan was ik klaar voor de terugvlucht naar huis. Laat de
taxi maar komen!
De taxichauffeur wilde me nog
een laatste plezier doen, zodat ik India zeker nooit zou vergeten, en rochelde
tijdens de rit naar de luchthaven dat het een lieve lust was. Ik zat pal achter
hem, hij had zijn raam opengedraaid en spuwde regelmatig een grote bal speeksel
de buitenlucht in... En ja, ik geef toe, ik was op mijn hoede om een eventuele
Indische fluim te moeten ontwijken... Zou ik me op de andere kant van de bank
plaatsen? Of zou het me lukken om the Matrix-gewijs links en rechts, onder en
boven te bewegen om elke druppel te vermijden? Maar tegen de tijd dat ik bijna
de knoop ging doorhakken om van plaats te verwisselen, waren we aangekomen...
aan Indira Ghandi Airport!
TERUGVLUCHT MET MIXED FEELINGS
Buiten aan de luchthaven
stonden we allemaal in een rij aan te schuiven met onze trekrugzakken en
koffers. Alleen mensen met een vliegtuigticket en paspoort mochten binnen. Eens
ingecheckt spendeer ik mijn laatste rupees in de tax free shops en ik stuit op
een ontzettend leuk en grappig boek: "The Dalai Lama's Cat" van David
Michie. Ben je een kattenliefhebber en into meditatie, dan is dit boek helemaal
ge-wel-dig!!! Daarnaast mogen ook twee boeken van de populaire Indische
schrijver Chetan Bhagat meereizen. Soms zag ik mensen op de trein een van zijn
boeken lezen en dat maakte me natuurlijk wel héél nieuwsgierig.
Tijdens de vlucht van Doha naar
Brussel kijk ik nog naar de film "The sound of my voice", over hoe
een jong koppel door het maken van een documentaire een charismatische jonge
sekteleidster willen ontmaskeren. Beklijvend verhaal, een aanrader...
WIST JE DAT...
...ik hier en daar vrouwen
(toeristen) bij de Taj Mahal spotte die hun borstel boven haalden uit hun
handtas en, net voor de foto, hun haren begonnen te kammen? Oh my God,
inderdaad :-). Maar de Taj Mahal is dan ook speciaal, de foto moet ook wel echt
goed zijn hè!!!
HELLO KITTY CATS, HELLO
KINGKONGCOFFEE :-)
Wanneer het vliegtuig landt in
Zaventem, ben ik toch ook wel blij dat ik weer thuis ben. Uiteraard ga ik
rechtstreeks naar KingKongCoffee waar de dames van de HHH (Hasseltse Handwerk
Hangout) zich helemaal aan het geven zijn met hun haakwerk.... Vanaf volgende
week vrijdag ben ik ook weer van de partij!
De poesjes zijn ont-zet-tend
blij dat ik terug ben en 's nachts ligt Sultan, een zwarte kater die ik
indertijd via CatShelter geadopteerd heb en die lief maar ook ontzettend
ondeugend en uitgekookt is, wel héél dicht tegen me aan, met zijn wang tegen
mijn wang, zijn pootje over mijn borstkas en je voelt dat hij wil zeggen 'ik
ben zo blij dat je terug bent, ga asjeblieft niet meer weg'. Oohh :-). Dat is
dus links in bed, rechts ligt Witje, officiële naam Sushi maar Witje pas gewoon
beter bij hem, ook een gedumpt katje met maar veel angstiger dan Sultan. Wel
ook heel aanhankelijk en een passionele fletser.
Terug thuis, dit was het dan...
Even acclimatiseren en dan terug mijn leven oppakken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten