15/03/13 - vervolg
Baba Raju vertelt me dat de lokale Indiers me nu zo met rust laten, wanneer we de tempels en ghats bezoeken, omdat hij bij me is. Normaal gezien zou ik enorm aangeklampt worden. In de Nepali tempel, die vlakbij de ashram gelegen is, druppelt er, beetje bij beetje, water aangevoerd vanuit de Ganges over de beelden van de goden en de bloemenkransen. Buiten, vanachter aan de tempel, wordt dat 'heilige water' weer opgevangen en teruggeleid naar de Ganges. Er mag niets verloren gaan ;-).
's Avonds serveert Brigitte mashed potatoes, chapati's en groenten in een pikant sausje. Olja is nog steeds niet 100% bekomen, neemt lusteloos een klein hapje van de mashed potatoes en voelt meteen dat ze de rest van haar maaltijd best overslaat. Brigitte vertelt een verhaal over een cleansing ritueel waarbij je zoutwater dient te drinken, vervolgens 24u aan een stuk moet braken en dat dan alles uit je maag is, je 'gezuiverd' bent en je je weer beter voelt. Arme Olja slaat meteen groen uit wanneer ze het '24u braken' verhaal hoort en besluit op het bedje iets verder op het terras te gaan rusten.
Olja ligt nog geen twee minuten of een vijftal apen komen over de daken roetsjen terwijl ze elkaar achterna jagen. Hierbij komen ze wel heel dichtbij haar en je ziet dat ze in elkaar duikt. Ook baba heeft het gezien. Hij grijpt meteen zijn (uiteraard oranje, zoals alles in de ashram) katapult en doet alsof hij iets naar de apen schiet, waarop ze afdruipen. Het is echt wel grappig om hem bezig te zien, hij is zelf net een aapje dan met zijn gebogen rug, schitterende ogen en het op- en aftrippelen over het terras tot alle 'stoute' apen verjaagd zijn. Hij zou de dieren nooit echt pijn doen of echt iets schieten, dat past niet binnen zijn religie hoor ik van Brigitte. Op een gegeven moment laat baba zijn katapult weer schieten en een van de jongere aapjes verschiet zich een ongeluk, te horen aan het schriele 'iiieeee' en te zien aan het kleine sprongetje dat hij hier onbewust bij maakt. Uiteindelijk blijven ze weg en kan Olja op haar gemak verder rusten.
Je mag dus geen dieren doden in een ashram, zelfs geen muggen! Toch steekt er een antimuggenmiddel in het stopcontact. Brigitte vertelt dat ze deze ashram (eigenlijk een 'appartement' zeg maar) huren sinds april. Vervolgens discussieren zij en baba over wie waar gaat slapen, want door het onverwacht ziek worden van Olja verblijven de Nederlandse meisjes langer in de ashram dan gepland. Tot nu toe sliepen ze buiten op het terras, in een (uiteraard oranje) tent, en ik zou dan ook buiten slapen op het bedje, onder de blote hemel onder een muskietennet. Los van de apen, geen probleem voor mij. Maar baba, zorgzaam als hij is, wil dat we met ons drieen in hun slaapkamer de nacht doorbrengen en dat zij dan wel buiten slapen, door het ziek zijn van Olja, de dolle apen en omdat het er tegenwoordig 's nachts soms regent. Dus zo geschiedde, en de twee meisjes nemen het Indische bed in, ik slaap op de grond op een matje, onder mijn eigen muskietennet. Ondanks de harde ondergrond is het best nog ok slapen, zeker met de ventilator aan. Soms valt die wel uit als er weer maar eens een electricity cut is. India :-).
Catoo zegt tegen baba Raju dat ze zich schuldig voelt omdat we hun slaapkamer inpalmen. Hij herhaalt het woord hardop, 'guilty', en schiet vervolgens in de lach. Geen enkel probleem dus, no worries :-). Grappig is dat Raju een echte plaaggeest is. Wanneer hij Brigitte plaagt, en dat gebeurt regelmatig, reageert ze soms geirriteerd en dan kijkt hij met enorme pretoogjes naar mij, steekt zijn vuurrode, puntige tong uit en begint zo mogelijk nog meer te gniffelen. Zalig, een grappende sadhu. Baba is echt cool :-).
Na het avondeten ruimt baba alles af en zegt hij tegen Brigitte en mij dat we rustig mogen blijven zitten. 'Relax, I do the work, it's my responsability'. Olja heeft net haar eerste teug genomen van nieuw versgekookt rijstwater en hoopt dat ze deze keer de nacht goed doorkomt.
16/03/13
7.15 am
Ben vandaag de dag begonnen met een boottocht op de Ganges, langs de ghats, bij zonsopgang. Het was wat frisjes maar echt heel bijzonder om deze levendige, intense stad te zien wakker worden bij het ochtendgloren. Overal zag je Indische mannen en vrouwen zich baden in de Ganges. Ook baba gaat zich elke dag baden, hij noemt het zijn dagelijkse 'Ganga shower', en als hij terug in de ashram is steekt hij verschillende stokjes wierook aan, prevelt allerlei gebeden en zegent dan kamer per kamer. Ook druppelt hij in elke kamer en op het terras wat water van de Ganges. Als ik even rust, word ik wakker omdat hij met een speciale soort rode poederzalf mijn voorhoofd 'zegent'.
Gisteren toonde baba me, onderaan de Nepalese tempel, hoe gratis eten verdeeld werd onder de pelgrims, die in een rijtje zaten te wachten op hun maaltijd. Een man bracht een soort bord rond, gemaakt van aan elkaar genaaide bladeren. Die bladeren worden achteraf gewoon weer weggegooid.
1.45pm
Net een paar uur mijn mails gecheckt, gefacebookt en geblogd in een internetcafe iets voorbij de Golden Temple. De tijd vloog enorm voorbij, heb zoveel te vertellen en zo weinig tijd... :-) De rest zal zijn voor tijdens de treinrit van Delhi naar Amritsar, dan heb ik een ganse namiddag en avond om in conceptvorm te bloggen over het spannende Varanasi (en inderdaad, zit nu op mijn tabletje te schrijven richting Amritsar ;-)).
Iets hierna drink ik de beste lassi tot nu toe in de Blue Lassi Shop, ook in de buurt van de Golden Temple. De lassi's worden er gemaakt van buffelmelk, vertelt Brigitte me, en ik bestel er eentje met verse granaatappel en banaan. Oh yeah baby, this sure is lassi heaven!! Brigitte gaat voor de coffee lassi en baba neemt er eentje van banaan. Ik trakteer want ze hebben me al zo overstelpt (soms een beetje te) met aandacht, vers eten, tips en komen overal mee naartoe omdat ze gewoon superbezorgd zijn en echt alles voor je willen doen. Soms fijn, maar andere momenten moet ik echt even zeggen dat ik er alleen op uit ga en echt effe niemand mee hoef... 'but it's no problem'.... Ja, dat weet ik wel, maar toch, nu effe niet :-).
Om terug te komen op de Blue Lassi Shop, dit lassitentje is enorm bekend in Varanasi en er zitten altijd wel een bende toeristen te wachten op een blow your mind lassi. Er hangt een bord tegen de muur waarop 'fans' boodschappen en (echt waar) pasfoto's achterlaten. Ik kan het niet laten en plak fier een sticker van KingKongCoffee rechts op het bord. Kong was here :-).
Ik bedenk me dat ik hier ondertussen al zo ontzettend lieve mensen heb ontmoet. Je moet even over de talloze Indiers heen kijken die je gewoon als een wandelend eurobiljet zien en je zoveel mogelijk willen afzetten, maar hier lopen echt schatten van mensen rond en ook mensen waar je echt goede gesprekken mee kan hebben. Zalig!!
Net keilekker geluncht met een soep van rijst, dal, wortelen, knoflook en wellicht nog een hoop andere ingredienten ... (ze noemen het 'kitchery'). Er wordt volop gesmakt en geslurpt...good food :-). Ik vraag na het eten waarom alles in de ashram oranje gekleurd is. Brigitte vertelt me dat geel, oranje en roze heilige kleuren zijn. Het geel wordt blijkbaar ook vaak gebruikt bij een bepaald festival voor de goden. Ik leg me wat te rusten op het bedje op het terras en Raju en Brigitte spelen ondertussen een typisch Indisch spel, op een houten bord, waarbij je met houten munten de munten van de ander in een van de vier gaten in de hoeken van het bord probeert te kegelen.
Net het derde verhaal gelezen uit 'Nine lives' van William Dalrymple, over een deva dasi wiens twee dochters, die uit armoede ook gedwongen waren om in de tempelprostitutie te werken, overleden zijn aan AIDS. Zelf hoopt ze over een paar jaar op 'pensioen' te kunnen gaan. Met het geld dat ze al verdiend heeft, heeft ze een lapje grond en een buffel kunnen kopen. Als ze nu nog iets meer dieren heeft, kan ze leven van de opbrengst van hun melk. Later hoort William echter, in een ziekenhuis waar ze deze vrouw kennen, dat ook zij met het HIV-virus besmet is maar dat de ziekte nog niet echt is doorgebroken.. Haar droom van ooit op pensioen te gaan zal dus waarschijnljk nooit in vervulling gaan, omdat ze dit gewoon niet gaat halen. Opvallend is dat doorheen de jaren vooral de Dalits, de allerlaagste kaste zeg maar, deva dasis worden terwijl vroeger jonge meisjes uit gegoede families 'gedoneerd' werden aan de goden. De deva dasis voelen zich beschermd door Yellamma, indertijd vrouw van de machtige rishi Jamadagni, een incarnatie van de god Shiva. Op een gegeven moment verdacht hij haar onterecht van overspel en strafte hij haar door haar ziek en lelijk te maken, en haar te bedekken met builen en zweren. Hij vroeg zijn zonen om hun moeder te onthoofden en niemand van hen wilde dat doen, behalve uiteindelijk de jongste en machtigste zoon Parashurama. Hij was een slimme kerel met een goed hart, en toen zijn vader achteraf trots vroeg wat hij als beloning wilde, eender wat, antwoordde hij dat hij wilde dat zijn vader zijn moeder vergiffenis schonk. Hierdoor kwam Yellamma terug tot leven. Toch was Jamadagni ook enorm koppig, zoals wel meer machtige en heilige mannen blijkbaar in de Sanskrit literatuur, en weigerde hij ooit nog naar Yellamma's gezicht te kijken. Hij vertrok naar de bergen en vervolgde daar zijn ascetisch leven.
Het waren trouwens ook Dalit meisjes voor wie ik de workshop in Jodhpur gegeven heb. Omdat zij te weinig kansen krijgen om iets van hun leven te maken, is het goed dat er zoiets bestaat als Sambhali Trust om hen toch het onderwijs en de economische kansen te bieden die ze verdienen.
8.30pm
Wow, het was een intense namiddag en avond! Ben met Brigitte op wandel geweest en we hebben om 7pm de avondceremonie meegemaakt aan de Main Ghat. Je werd helemaal meegevoerd door de rituelen die verschillende mannen gelijktijdig uitvoerden, het gezang, het geklap, de aanwezigheid van echt een massa volk (op de trappen, in boten, overal waar je maar kon kijken), de bloemblaadjes die uitgestrooid werden, de wierook die rijkelijk brandde, het vuur dat aangestoken werd (waarbij ook een soort kandelaar met allemaal rijen kaarsjes),... Je zag echt een enorme massa toegewijde Indiers rond je, die helemaal opgingen in de ceremonie. Ik zat in een van de rijen net voor de rituelen, als enige toerist tussen allemaal Indiers (dankzij Brigitte, die ging er gewoon tussen zitten) en af en toe glimlachte ik eens naar de Indische vrouwen die naast me zaten en ze gaven me telkens een brede glimlach terug. Na afloop va de avondceremonie zei ik nog eens extra goeiedag tegen een van deze vrouwen, waarop ze stralend begon te lachen en heftig met haar hoofd naar links en rechts wiegde.
De ceremonie vond dus plaats aan de Main Ghat, die officieel de Dashashvamedha Ghat heet.
Dasha: 10
Asha: horses
Medha: sacrifice
Lord Brahma ('the Creator', een van de drie oppergoden in het hindoeisme) offerde tien paarden op deze plaats, in een ver verleden en om een mij onbekende reden.
Onderweg naar de ashram kocht Brigitte nog wat eten op straat bij een Zuid-Indisch kraampje dat erom bekend zou staan uitsluitend met verse producten te werken. Het waren een soort groentenbollen, waarvan sommigen geserveerd werden in een gekruide yoghurtsaus. Yummmm.... zooooo lekker!!
Trouwens, net voor ik er die avond met Brigitte op uit trok, kwam ik beneden aan de ashram baba Raju tegen. Hij ging net zijn medicijnen halen maar vertrouwde me stiekem toe dat hij hierna niet terug naar de ashram ging, maar er even alleen op uit moest. Hij had even tijd voor zichzelf nodig, het werd hem soms te veel in de ashram (lees tussen de lijnen door: bij zijn mopperende echtgenote :-)) en maakte daar bij een gebaar alsof het hem allemaal even boven zijn hoofd uitsteeg. Ik moest lachen en zei 'I understand', waarop hij giechelend vertrok richting wat rust.
Oh, en ken je het verhaal van Shiva's bull? De stier volgde zijn meester overal, hij was ontzettend trouw. Toen Shiva trouwde met zijn vrouw, wilde hij dan ook tijd alleen met haar doorbrenggen dus hij vertrok op reis. De stier, die lichtjes de neiging had om zijn meester eindeloos te blijven stalken, achtervolgde hem en weigerde om huiswaarts te keren. Wanneer Shiva en zijn echtgenote een tempel betraden, probeerde de stier ook weer om mee binnen te komen maar daar geraakte hij niet door de ingang (daarom zie je de stier vaak afgebeeld buiten de tempel, maar niet altijd; is wel altijd in de buurt van een Shivabeeld). Uiteindelijk zocht Shiva een geschikt vrouwtje voor zijn trouwe bull, waarop deze gelukkig was en met haar tijd kon doorbrengen, en waarop Shiva en zijn vrouw ook eindelijk tijd voor elkaar hadden. Moraal van het verhaal: iedereen heeft toch ook voor een stuk zijn eigen leven nodig (soit, dat maak ik ervan :-)).
Baba Raju vertelt me dat de lokale Indiers me nu zo met rust laten, wanneer we de tempels en ghats bezoeken, omdat hij bij me is. Normaal gezien zou ik enorm aangeklampt worden. In de Nepali tempel, die vlakbij de ashram gelegen is, druppelt er, beetje bij beetje, water aangevoerd vanuit de Ganges over de beelden van de goden en de bloemenkransen. Buiten, vanachter aan de tempel, wordt dat 'heilige water' weer opgevangen en teruggeleid naar de Ganges. Er mag niets verloren gaan ;-).
's Avonds serveert Brigitte mashed potatoes, chapati's en groenten in een pikant sausje. Olja is nog steeds niet 100% bekomen, neemt lusteloos een klein hapje van de mashed potatoes en voelt meteen dat ze de rest van haar maaltijd best overslaat. Brigitte vertelt een verhaal over een cleansing ritueel waarbij je zoutwater dient te drinken, vervolgens 24u aan een stuk moet braken en dat dan alles uit je maag is, je 'gezuiverd' bent en je je weer beter voelt. Arme Olja slaat meteen groen uit wanneer ze het '24u braken' verhaal hoort en besluit op het bedje iets verder op het terras te gaan rusten.
Olja ligt nog geen twee minuten of een vijftal apen komen over de daken roetsjen terwijl ze elkaar achterna jagen. Hierbij komen ze wel heel dichtbij haar en je ziet dat ze in elkaar duikt. Ook baba heeft het gezien. Hij grijpt meteen zijn (uiteraard oranje, zoals alles in de ashram) katapult en doet alsof hij iets naar de apen schiet, waarop ze afdruipen. Het is echt wel grappig om hem bezig te zien, hij is zelf net een aapje dan met zijn gebogen rug, schitterende ogen en het op- en aftrippelen over het terras tot alle 'stoute' apen verjaagd zijn. Hij zou de dieren nooit echt pijn doen of echt iets schieten, dat past niet binnen zijn religie hoor ik van Brigitte. Op een gegeven moment laat baba zijn katapult weer schieten en een van de jongere aapjes verschiet zich een ongeluk, te horen aan het schriele 'iiieeee' en te zien aan het kleine sprongetje dat hij hier onbewust bij maakt. Uiteindelijk blijven ze weg en kan Olja op haar gemak verder rusten.
Je mag dus geen dieren doden in een ashram, zelfs geen muggen! Toch steekt er een antimuggenmiddel in het stopcontact. Brigitte vertelt dat ze deze ashram (eigenlijk een 'appartement' zeg maar) huren sinds april. Vervolgens discussieren zij en baba over wie waar gaat slapen, want door het onverwacht ziek worden van Olja verblijven de Nederlandse meisjes langer in de ashram dan gepland. Tot nu toe sliepen ze buiten op het terras, in een (uiteraard oranje) tent, en ik zou dan ook buiten slapen op het bedje, onder de blote hemel onder een muskietennet. Los van de apen, geen probleem voor mij. Maar baba, zorgzaam als hij is, wil dat we met ons drieen in hun slaapkamer de nacht doorbrengen en dat zij dan wel buiten slapen, door het ziek zijn van Olja, de dolle apen en omdat het er tegenwoordig 's nachts soms regent. Dus zo geschiedde, en de twee meisjes nemen het Indische bed in, ik slaap op de grond op een matje, onder mijn eigen muskietennet. Ondanks de harde ondergrond is het best nog ok slapen, zeker met de ventilator aan. Soms valt die wel uit als er weer maar eens een electricity cut is. India :-).
Catoo zegt tegen baba Raju dat ze zich schuldig voelt omdat we hun slaapkamer inpalmen. Hij herhaalt het woord hardop, 'guilty', en schiet vervolgens in de lach. Geen enkel probleem dus, no worries :-). Grappig is dat Raju een echte plaaggeest is. Wanneer hij Brigitte plaagt, en dat gebeurt regelmatig, reageert ze soms geirriteerd en dan kijkt hij met enorme pretoogjes naar mij, steekt zijn vuurrode, puntige tong uit en begint zo mogelijk nog meer te gniffelen. Zalig, een grappende sadhu. Baba is echt cool :-).
Na het avondeten ruimt baba alles af en zegt hij tegen Brigitte en mij dat we rustig mogen blijven zitten. 'Relax, I do the work, it's my responsability'. Olja heeft net haar eerste teug genomen van nieuw versgekookt rijstwater en hoopt dat ze deze keer de nacht goed doorkomt.
16/03/13
7.15 am
Ben vandaag de dag begonnen met een boottocht op de Ganges, langs de ghats, bij zonsopgang. Het was wat frisjes maar echt heel bijzonder om deze levendige, intense stad te zien wakker worden bij het ochtendgloren. Overal zag je Indische mannen en vrouwen zich baden in de Ganges. Ook baba gaat zich elke dag baden, hij noemt het zijn dagelijkse 'Ganga shower', en als hij terug in de ashram is steekt hij verschillende stokjes wierook aan, prevelt allerlei gebeden en zegent dan kamer per kamer. Ook druppelt hij in elke kamer en op het terras wat water van de Ganges. Als ik even rust, word ik wakker omdat hij met een speciale soort rode poederzalf mijn voorhoofd 'zegent'.
Gisteren toonde baba me, onderaan de Nepalese tempel, hoe gratis eten verdeeld werd onder de pelgrims, die in een rijtje zaten te wachten op hun maaltijd. Een man bracht een soort bord rond, gemaakt van aan elkaar genaaide bladeren. Die bladeren worden achteraf gewoon weer weggegooid.
1.45pm
Net een paar uur mijn mails gecheckt, gefacebookt en geblogd in een internetcafe iets voorbij de Golden Temple. De tijd vloog enorm voorbij, heb zoveel te vertellen en zo weinig tijd... :-) De rest zal zijn voor tijdens de treinrit van Delhi naar Amritsar, dan heb ik een ganse namiddag en avond om in conceptvorm te bloggen over het spannende Varanasi (en inderdaad, zit nu op mijn tabletje te schrijven richting Amritsar ;-)).
Iets hierna drink ik de beste lassi tot nu toe in de Blue Lassi Shop, ook in de buurt van de Golden Temple. De lassi's worden er gemaakt van buffelmelk, vertelt Brigitte me, en ik bestel er eentje met verse granaatappel en banaan. Oh yeah baby, this sure is lassi heaven!! Brigitte gaat voor de coffee lassi en baba neemt er eentje van banaan. Ik trakteer want ze hebben me al zo overstelpt (soms een beetje te) met aandacht, vers eten, tips en komen overal mee naartoe omdat ze gewoon superbezorgd zijn en echt alles voor je willen doen. Soms fijn, maar andere momenten moet ik echt even zeggen dat ik er alleen op uit ga en echt effe niemand mee hoef... 'but it's no problem'.... Ja, dat weet ik wel, maar toch, nu effe niet :-).
Om terug te komen op de Blue Lassi Shop, dit lassitentje is enorm bekend in Varanasi en er zitten altijd wel een bende toeristen te wachten op een blow your mind lassi. Er hangt een bord tegen de muur waarop 'fans' boodschappen en (echt waar) pasfoto's achterlaten. Ik kan het niet laten en plak fier een sticker van KingKongCoffee rechts op het bord. Kong was here :-).
Ik bedenk me dat ik hier ondertussen al zo ontzettend lieve mensen heb ontmoet. Je moet even over de talloze Indiers heen kijken die je gewoon als een wandelend eurobiljet zien en je zoveel mogelijk willen afzetten, maar hier lopen echt schatten van mensen rond en ook mensen waar je echt goede gesprekken mee kan hebben. Zalig!!
Net keilekker geluncht met een soep van rijst, dal, wortelen, knoflook en wellicht nog een hoop andere ingredienten ... (ze noemen het 'kitchery'). Er wordt volop gesmakt en geslurpt...good food :-). Ik vraag na het eten waarom alles in de ashram oranje gekleurd is. Brigitte vertelt me dat geel, oranje en roze heilige kleuren zijn. Het geel wordt blijkbaar ook vaak gebruikt bij een bepaald festival voor de goden. Ik leg me wat te rusten op het bedje op het terras en Raju en Brigitte spelen ondertussen een typisch Indisch spel, op een houten bord, waarbij je met houten munten de munten van de ander in een van de vier gaten in de hoeken van het bord probeert te kegelen.
Net het derde verhaal gelezen uit 'Nine lives' van William Dalrymple, over een deva dasi wiens twee dochters, die uit armoede ook gedwongen waren om in de tempelprostitutie te werken, overleden zijn aan AIDS. Zelf hoopt ze over een paar jaar op 'pensioen' te kunnen gaan. Met het geld dat ze al verdiend heeft, heeft ze een lapje grond en een buffel kunnen kopen. Als ze nu nog iets meer dieren heeft, kan ze leven van de opbrengst van hun melk. Later hoort William echter, in een ziekenhuis waar ze deze vrouw kennen, dat ook zij met het HIV-virus besmet is maar dat de ziekte nog niet echt is doorgebroken.. Haar droom van ooit op pensioen te gaan zal dus waarschijnljk nooit in vervulling gaan, omdat ze dit gewoon niet gaat halen. Opvallend is dat doorheen de jaren vooral de Dalits, de allerlaagste kaste zeg maar, deva dasis worden terwijl vroeger jonge meisjes uit gegoede families 'gedoneerd' werden aan de goden. De deva dasis voelen zich beschermd door Yellamma, indertijd vrouw van de machtige rishi Jamadagni, een incarnatie van de god Shiva. Op een gegeven moment verdacht hij haar onterecht van overspel en strafte hij haar door haar ziek en lelijk te maken, en haar te bedekken met builen en zweren. Hij vroeg zijn zonen om hun moeder te onthoofden en niemand van hen wilde dat doen, behalve uiteindelijk de jongste en machtigste zoon Parashurama. Hij was een slimme kerel met een goed hart, en toen zijn vader achteraf trots vroeg wat hij als beloning wilde, eender wat, antwoordde hij dat hij wilde dat zijn vader zijn moeder vergiffenis schonk. Hierdoor kwam Yellamma terug tot leven. Toch was Jamadagni ook enorm koppig, zoals wel meer machtige en heilige mannen blijkbaar in de Sanskrit literatuur, en weigerde hij ooit nog naar Yellamma's gezicht te kijken. Hij vertrok naar de bergen en vervolgde daar zijn ascetisch leven.
Het waren trouwens ook Dalit meisjes voor wie ik de workshop in Jodhpur gegeven heb. Omdat zij te weinig kansen krijgen om iets van hun leven te maken, is het goed dat er zoiets bestaat als Sambhali Trust om hen toch het onderwijs en de economische kansen te bieden die ze verdienen.
8.30pm
Wow, het was een intense namiddag en avond! Ben met Brigitte op wandel geweest en we hebben om 7pm de avondceremonie meegemaakt aan de Main Ghat. Je werd helemaal meegevoerd door de rituelen die verschillende mannen gelijktijdig uitvoerden, het gezang, het geklap, de aanwezigheid van echt een massa volk (op de trappen, in boten, overal waar je maar kon kijken), de bloemblaadjes die uitgestrooid werden, de wierook die rijkelijk brandde, het vuur dat aangestoken werd (waarbij ook een soort kandelaar met allemaal rijen kaarsjes),... Je zag echt een enorme massa toegewijde Indiers rond je, die helemaal opgingen in de ceremonie. Ik zat in een van de rijen net voor de rituelen, als enige toerist tussen allemaal Indiers (dankzij Brigitte, die ging er gewoon tussen zitten) en af en toe glimlachte ik eens naar de Indische vrouwen die naast me zaten en ze gaven me telkens een brede glimlach terug. Na afloop va de avondceremonie zei ik nog eens extra goeiedag tegen een van deze vrouwen, waarop ze stralend begon te lachen en heftig met haar hoofd naar links en rechts wiegde.
De ceremonie vond dus plaats aan de Main Ghat, die officieel de Dashashvamedha Ghat heet.
Dasha: 10
Asha: horses
Medha: sacrifice
Lord Brahma ('the Creator', een van de drie oppergoden in het hindoeisme) offerde tien paarden op deze plaats, in een ver verleden en om een mij onbekende reden.
Onderweg naar de ashram kocht Brigitte nog wat eten op straat bij een Zuid-Indisch kraampje dat erom bekend zou staan uitsluitend met verse producten te werken. Het waren een soort groentenbollen, waarvan sommigen geserveerd werden in een gekruide yoghurtsaus. Yummmm.... zooooo lekker!!
Trouwens, net voor ik er die avond met Brigitte op uit trok, kwam ik beneden aan de ashram baba Raju tegen. Hij ging net zijn medicijnen halen maar vertrouwde me stiekem toe dat hij hierna niet terug naar de ashram ging, maar er even alleen op uit moest. Hij had even tijd voor zichzelf nodig, het werd hem soms te veel in de ashram (lees tussen de lijnen door: bij zijn mopperende echtgenote :-)) en maakte daar bij een gebaar alsof het hem allemaal even boven zijn hoofd uitsteeg. Ik moest lachen en zei 'I understand', waarop hij giechelend vertrok richting wat rust.
Oh, en ken je het verhaal van Shiva's bull? De stier volgde zijn meester overal, hij was ontzettend trouw. Toen Shiva trouwde met zijn vrouw, wilde hij dan ook tijd alleen met haar doorbrenggen dus hij vertrok op reis. De stier, die lichtjes de neiging had om zijn meester eindeloos te blijven stalken, achtervolgde hem en weigerde om huiswaarts te keren. Wanneer Shiva en zijn echtgenote een tempel betraden, probeerde de stier ook weer om mee binnen te komen maar daar geraakte hij niet door de ingang (daarom zie je de stier vaak afgebeeld buiten de tempel, maar niet altijd; is wel altijd in de buurt van een Shivabeeld). Uiteindelijk zocht Shiva een geschikt vrouwtje voor zijn trouwe bull, waarop deze gelukkig was en met haar tijd kon doorbrengen, en waarop Shiva en zijn vrouw ook eindelijk tijd voor elkaar hadden. Moraal van het verhaal: iedereen heeft toch ook voor een stuk zijn eigen leven nodig (soit, dat maak ik ervan :-)).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten