Nath in de Indische krant :)

02/06/13

Op 31 mei krijg ik onverwacht nog deze mail van Govind van het Sabhali Trust project (waar ik de lezing over borstkanker gegeven heb):

Khamaghani Dear Natalie,

I hope this email reaches yourself in good conditions. Please find the newspaper article attached to this email. It mentions foreigners coming to Jodhpur and Indian women (hosts) giving cooking lessons.

I hope you like your picture.

Take care of yourself all the best.
Warm Regards
Govind

Het artikel gaat dus over de buitenlandse vrijwilligers die educatie en opvang voorzien voor de Dalit vrouwen van het project en waarbij de Indische vrouwen op hun beurt de vrijwilligers aanleren hoe Indisch te koken. Toevallig kwamen de journalist en fotograaf van de krant net langs toen ik mijn workshop gaf, vandaar dat ik deel mocht nemen aan de kookles. Zalig toch!


Een leuke verrassing in mijn mailbox dus die me instant dat ongelofelijk slechte weer in mei/juni doet vergeten! Stiekem droom ik al van een volgende reis maar een huis kopen staat ook op de agenda... Time will tell...

De laatste foto's: Amritsar, last days in Delhi and the trip back home...

Back in Belgium...

26/03/13

Ondertussen ben ik alweer een aantal dagen terug in België, en stilaan raak ik gewend aan de ijzige koude, het gemopper over het slechte weer en de hectische levensstijl. Voor mezelf heb ik wel voorgenomen om vanaf nu een stuk rustiger aan te doen, en waar ik me dat vroeger voornam maar mijn leven even hectisch bleef, lijkt het nu wel te lukken om meer adempauzes te nemen tussendoor. Het is alsof ik in India ervaren heb "hoe het moest" en dat dit het makkelijker maakt om de lijn hier verder te zetten.

Vanmorgen kreeg ik een mail van Brigitte en baba Raju uit Varanasi. Zij reizen eind augustus af naar Berlijn omdat baba daar een healing gaat geven en ik ben uitgenodigd om op hun appartement daar te blijven logeren. Heb uiteraard meteen laten weten dat ik paraat sta, tenzij het net valt tijdens de drie dagen van Pukkelpop. Tijdens Pukkelpop ga ik trouwens een Russisch meisje hosten dat voor de televisie van Moskou werkt, zelf ook muziek maakt en nu al een aanvraag deed om te komen logeren tijdens het festival. Friends of Pukkelpop... are friends of mine ;-).

Van Prodeep heb ik nog een paar smsjes gehad om me te bedanken na liefdesadvies dat ik verstrekt had... Het was blijkbaar vrij effectief!

Mijn Indische stalker (had ik daar al over verteld?) heeft me nog eens iets gestuurd, maar as usual... negeren we die mail gewoon.

Het pakket dat ik verstuurd heb is goed aangekomen, de lamp heeft het wonderwel overleefd en ziet er smashing uit, en de cadeautjes zijn bijna allemaal uitgedeeld...

De jetlag was er snel afgeslapen, maag is in orde en -ik denk en hoop- parasietvrij... Laat het dagelijkse leven hier maar weer beginnen... en op naar de volgende vakantie (ben nu al aan het dromen van een soloreis naar Japan of Myanmar)!! ;-)

SEE YOU!!!

Afscheid van een betoverend land... Bye bye Delhi, bye bye India!!

21/03/2013

Het is zover... de allerlaatste dag van mijn reis... Ergens wil ik ontzettend graag hier blijven en nog een paar maanden verder rondreizen, want die drie weken zijn gewoon voorbij gevlogen, anderzijds hunker ik naar mijn comfy zetel, een bad, gewoonweg betere hygiënische omstandigheden zeg maar :-), weg van rochelende mannen en dichtbij mijn knuffelverslaafde katjes...

Het is een ontspannend ontbijt op de rooftop terrace van Rupam Hotel en ik heb nog een leuke babbel met een Braziliaans koppel dat al voor de vierde keer door India trekt. Het zijn de laatste chai's, dus ze worden geconsumeerd met de nodige aandacht en ik word nu al een beetje weemoedig. India is zo'n intens land, eens thuis ga je de prikkelende atmosfeer en het op jezelf aangewezen zijn gewoon ontzettend missen. Het enige dat je hier nodig hebt, is je persoonlijkheid, lef, alertheid, een open mind en je gezond verstand. Dit maakt dat je je erg 'wakker' voelt in je eigen leven want het is 'nu' dat het gebeurt, en niet straks, morgen of overmorgen.

Om 2pm hebben Prodeep en ik afgesproken aan exit 2 van het metrostation Hauz Khas, dus ik heb nog tijd om wat te bloggen en kurta's in te slaan op vraag van het thuisfront. De grote rugzak is bijna ingepakt en ik ben blij dag ik nog een nacht heb bijgeboekt in het hotel, omdat ik vannacht pas om 4.25am mijn vlucht heb. Zo kan ik vanavond nog lekker een paar uurtjes relaxen vooraleer ik de taxi naar de luchthaven neem.

'More tea, M'am? Please write good review.' :-) Weer iemand die denkt dat iedereen volop recensies over het hotel aan het neerpennen is in zijn reisdagboek!

SOME LAST SHOPPING, MAAR DAN NIET VOOR MIJ :-)

Onderweg naar het metrostation koop ik op vraag van thuis nog een reeks kurta's en Indische broeken in allerlei fleurige motieven, met of zonder gouden franjes, en achteraf gezien blijkbaar ook in nogal uiteenlopende maten... Maar al bij al, ze zien er leuk uit en zijn draagbaar voor in België.

Wist je trouwens dat je je spullen door een x-ray scan dient te laten schuiven telkens als je in Delhi de metro neemt? Je wordt ook telkens gefouilleerd en wandelt net hiervoor door een metaaldetector. Hiervoor heb je twee ingangen, one for the gents and one for the ladies. Om de metro binnen te kunnen krijg je een muntje dat je tegen een vlak houdt, en dan mag je naar binnen. Bij het verlaten van een metrostation steek je het muntje in een gleuf en wippen de deuren open. In de metro zelf staat duidelijk aangegeven, aan de ene kant in het Engels en aan de andere kant van de wagon in het Hindi, in welk metrostation je bevindt, welke er vooraf zijn gegaan en welke nog gaan volgen, net als thuis (alleen zal je in Brussel de stations niet in het Hindi kunnen aflezen ;-)). In de Trotter stond dat Indiers soms erg handtastelijk kunnen zijn in de metro. Wanneer het erg druk was, was ik dan ook erg op mijn hoede maar heb er eigenlijk geen last van gehad. Denk dat mijn blik soms ook boekdelen spreekt... Don't you even dare my friend :-).

En dan klinkt de zwoele stem van de metrovrouw door de speakers, en in het Engels en Hindi vertelt ze me dat we zijn aangekomen bij Hauz Khas.

MEETING UP WITH PRODEEP

In het metrostation van Hauz Khas staat niet letterlijk aangegeven waar exit 2 zich bevindt, maar na me even te bevragen wandel ik in de juiste richting naar buiten. Daar staat Prodeep me al op te wachten en we vertrekken meteen met zijn auto richting een park in de buurt, dat Hauz Khas Thomb zou heten.

Hauz Khas Thomb is een ontzettend mooi en fleurig groen park waar heel wat alternatieve Indische jongeren komen chillen of samen met hun liefje de rust opzoeken. We kuieren wat rond, maken een paar foto's en daarna rijden we verder richting de muziekstudio van Prodeep. Hier gebeurt het echte werk: opnames van Bollywood films (geluid, muziek), zijn songs voor de Bollywood movies, muzikanten die hier hun nummers komen vereeuwigen, ... Het is een indrukwekkende studio en er is aan alles gedacht. Prodeep heeft dan ook niet voor niets twee jaar gewerkt om de studio zo kwalitatief mogelijk af te werken en heeft zelfs materiaal uit Duitsland laten overkomen hiervoor. Hij stelt me voor om, eens ik een cd heb opgenomen in België, de nummers te mixen. Euh, ja hoor, heel graag!

De geluidstechnicus van de muziekstudio heeft zijn warrige lange haar samengebonden in een staartje en draagt een verweerd blauw Superman t-shirt, een slobberige jeans en sneakers... en doet me dus ook denken aan de Belgische geluidstechnici.. Hij is ontzettend begaan met de geluidskwaliteit van de nummers die Prodeep wil laten horen (zowel liedjes in het Hindi als in het Japans gezongen, klinkt best leuk) en het is een heen en weer geschuif op de mixtafel vooraleer we deftig elkaars nummers kunnen beluisteren.

Om de dag, en mijn Indiareis, af te sluiten neemt Prodeep me mee uit eten naar een gezellig lokaal Zuid-Indisch restaurantje. Het eten is er goddelijk. Ik neem een Zuid-Indische thali's en vers guavasap en de smaakexplosies in mijn mond doen me beseffen dat ik dit eten heel erg zal missen.

Op het einde van de avond zet Prodeep me af aan het Rupam hotel, helemaal aan de andere kant van de stad, en we sluiten af met een voor mij laatste chai op het dakterras. De mensen aan de receptie deden wat vreemd dat een 'lokale Indiër' mee naar het dakterras kwam om iets te drinken en vroegen mijn Indische kameraad om zijn license af te geven. Kopiëren wilden ze niet doen, afgeven nondedju!, en straks krijg je het pas terug als je ons hotel weer verlaat! Zo gezegd, zo gedaan en achteraf bleek, toen Prodeep weer wilde vertrekken, dat ze zijn licence 'verloren' waren. Na een uur zoeken is hij maar naar huis gegaan. Uiteindelijk hebben ze de license weer teruggevonden en de geluidstechnicus, die blijkbaar in de buurt van het Rupam hotel woonde, is hem komen oppikken. Dat maakte dat ik de Hindu Superman terug tegenkwam toen ik het hotel verliet richting de luchthaven.

OP NAAR DE LUCHTHAVEN

Het was fijn om nog een klein uurtje te rusten in mijn hotelkamer, alles even te laten bezinken, nog eens een laatste keer te checken of ik alles wel had en of mijn grote rugzak goed afgesloten was en ja, dan was ik klaar voor de terugvlucht naar huis. Laat de taxi maar komen!

De taxichauffeur wilde me nog een laatste plezier doen, zodat ik India zeker nooit zou vergeten, en rochelde tijdens de rit naar de luchthaven dat het een lieve lust was. Ik zat pal achter hem, hij had zijn raam opengedraaid en spuwde regelmatig een grote bal speeksel de buitenlucht in... En ja, ik geef toe, ik was op mijn hoede om een eventuele Indische fluim te moeten ontwijken... Zou ik me op de andere kant van de bank plaatsen? Of zou het me lukken om the Matrix-gewijs links en rechts, onder en boven te bewegen om elke druppel te vermijden? Maar tegen de tijd dat ik bijna de knoop ging doorhakken om van plaats te verwisselen, waren we aangekomen... aan Indira Ghandi Airport!

TERUGVLUCHT MET MIXED FEELINGS

Buiten aan de luchthaven stonden we allemaal in een rij aan te schuiven met onze trekrugzakken en koffers. Alleen mensen met een vliegtuigticket en paspoort mochten binnen. Eens ingecheckt spendeer ik mijn laatste rupees in de tax free shops en ik stuit op een ontzettend leuk en grappig boek: "The Dalai Lama's Cat" van David Michie. Ben je een kattenliefhebber en into meditatie, dan is dit boek helemaal ge-wel-dig!!! Daarnaast mogen ook twee boeken van de populaire Indische schrijver Chetan Bhagat meereizen. Soms zag ik mensen op de trein een van zijn boeken lezen en dat maakte me natuurlijk wel héél nieuwsgierig.

Tijdens de vlucht van Doha naar Brussel kijk ik nog naar de film "The sound of my voice", over hoe een jong koppel door het maken van een documentaire een charismatische jonge sekteleidster willen ontmaskeren. Beklijvend verhaal, een aanrader...

WIST JE DAT...

...ik hier en daar vrouwen (toeristen) bij de Taj Mahal spotte die hun borstel boven haalden uit hun handtas en, net voor de foto, hun haren begonnen te kammen? Oh my God, inderdaad :-). Maar de Taj Mahal is dan ook speciaal, de foto moet ook wel echt goed zijn hè!!!

HELLO KITTY CATS, HELLO KINGKONGCOFFEE :-)

Wanneer het vliegtuig landt in Zaventem, ben ik toch ook wel blij dat ik weer thuis ben. Uiteraard ga ik rechtstreeks naar KingKongCoffee waar de dames van de HHH (Hasseltse Handwerk Hangout) zich helemaal aan het geven zijn met hun haakwerk.... Vanaf volgende week vrijdag ben ik ook weer van de partij!

De poesjes zijn ont-zet-tend blij dat ik terug ben en 's nachts ligt Sultan, een zwarte kater die ik indertijd via CatShelter geadopteerd heb en die lief maar ook ontzettend ondeugend en uitgekookt is, wel héél dicht tegen me aan, met zijn wang tegen mijn wang, zijn pootje over mijn borstkas en je voelt dat hij wil zeggen 'ik ben zo blij dat je terug bent, ga asjeblieft niet meer weg'. Oohh :-). Dat is dus links in bed, rechts ligt Witje, officiële naam Sushi maar Witje pas gewoon beter bij hem, ook een gedumpt katje met maar veel angstiger dan Sultan. Wel ook heel aanhankelijk en een passionele fletser.

Terug thuis, dit was het dan... Even acclimatiseren en dan terug mijn leven oppakken! 

Voorlaatste dag in Delhi: lessen in Hindi, een rasechte Bollywood movie en de Indische Masterchef

20/03/2013

Happy Birthday Sarah, mwah mwah mwah!! :-)

Om 4.15am kom ik met de trein aan in Delhi en eenmaal in het Rupam hotel blijkt dat ik al meteen mijn kamer in mag, in plaats van namiddag. Ik kan dus nog een dutje doen vooraleer af te spreken met Suryansh. Na een lekker Indisch ontbijt op het dakterras neem ik de metro naar Connaught Place. Daar komt Suryansh me oppikken en het is typisch een 'hippe' jonge Indier: heel fier op zijn auto, draagt blokjes en blauwe contactlenzen (best wel vreemd om een Indisch iemand met kunstmatige blauwe ogen te zien), een lichtblauwe jeans en felgeel shirt en zo van die leren puntige slofjes. Trots toont hij me de enige 'aircooled underground market' in Delhi. We gaan wat shoppen en natuurlijk kom ik terug met een deel boeken (Sil en ik begrijpen elkaar hierin, als wij soms gaan shoppen in Hasselt passeren we altijd langs boekenwinkels en altijd komen we dan wel met meer dan een boek terug naar buiten :-)). Suryansh vindt het vreemd dat ik graag boeken lees. Het enige boek dat hij ooit gelezen heeft ging over hoe door middel van truukjes op je examens slagen :-).

LESSEN IN HINDI
Na wat rondgekuierd te hebben op de markt, gaan we op zoek naar filmtickets, maar de film die ik graag wilde zien, speelt niet hier in de buurt. We rijden met Surynash' auto richting het stadsgedeelte van Delhi waar hij bij zijn ouders woont en een mall daar in de buurt speelt de film wel. We kopen een ticket, of zal ik zeggen Suryansh koopt ze want ik word de ganse dag vrijgehouden, ook al bied ik geregeld aan om ook iets te betalen. We gaan daarna typisch Indisch eten. Ik proef van de choley bhatura (soort opgeblazen broodje met groenten in een pikante saus bij) en wow, dit is een van de lekkerste dingen die ik hier tot nu toe gegeten heb. Achteraf nemen we badam milk (verse amandelmelk) en het is niet zo'n kunstmatige amandelsmaak zoals wat je dan bij ons zou krijgen (en wat ik niet lekker vind), het is echt vers, verfrissend en ongelofelijk smakelijk!! Yum!!!

Na het eten krijg ik enkele lessen in Hindi.
'Het is lekker': 'bahutacha', spreek uit als baa-hut-aa-tsjai
'Dankjewel': 'shukria', spreek uit als sjoekrie-aa
'How are you?': 'kaise ho?', spreek uit als kese-oo (de 'e' van creme, heb geen tekens hiervoor op dit toetsenbord :-))
'I'm very happy (because you did something for me)': 'wah kya baat hai', spreek uit.als waa kie-aa bath-e ('e' van creme)
'I'm very happy (after some good food)': 'maza aa gaya', spreek uit als mazaa-a-gaja
'Do you think I'm a fool?' (als ze je iets aan een te hoge prijs willen verkopen): 'pagal samjha hai', spreek uit als pagal samdzja ha-ie.

BOLLYWOOD BABY!!
De film die we gaan kijken heet 'Saheb, Biwi aur gangster returns' en is een vervolg op een vorige film. Ik schets even het verhaal (Surynash vertaalde regelmatig tussendoor, handig!). 
Een koning is getrouwd met Biwi, een ontzettend knappe vrouw met een helaas iets minder mooi karakter. Ze pleegt in de vorige film overspel met een van de chauffeurs, maar als ze in te nauwe schoentjes komt te zitten hierdoor, vermoordt ze haar minnaar. Op de een of andere manier schiet ze ook haar echtgenoot neer, die het wel overleeft maar sinsdien verlamd door het leven gaat. Zo begint de tweede film: het echtpaar is nog samen maar de liefde is echt wel op door wat er in het verleden gebeurd is, vooral van zijn kant. Hij is volop aan het revalideren en zij is politica maar snapt er niet al te veel van en houdt zich vooral bezig met drinken en mooi zijn. De gangster in de film is een sympathieke looser zeg maar, die wel vooruit wil in het leven maar het telkens op de gemakkelijke manier wil aanpakken... mislukt en zichzelf hierdoor keer op keer belachelijk maakt (ook al is hij ook erg charismatisch). Hij is verliefd op zijn rijke vriendin, met wie hij pas kan trouwen als hij wat beter geboerd heeft in het leven.
Op een gegeven moment wil de koning een tweede vrouw, omdat hij niets meer heeft aan de knappe, egoistische vrouw uit zijn eerste huwelijk, en zijn oog valt op de mooie, waardige vriendin van de gangster. Door middel van chantage van de vader (zijn zoon, die in Dubai werkt, werd plots vastgehouden omwille van drugs door toedoen van de koning, en zou pas vrijgelaten worden als de koning met zijn dochter kon huwen) wordt het meisje gedwongen tot een huwelijk. Toch geeft de koning haar tijd, hij wil pas echt officieel huwen als zij haar hart aan hem geschonken heeft. Hij is erg geinteresseerd in haar passie voor fotografie en wil haar ook echt beter leren kennen. 
Ondertussen wordt de gangster ingeschakeld door zijn 'wanna be' schoonvader, dus de vader van zijn geliefde due nu moet huwen met de koning, om zich te wreken op het door middel van manipulatie wegroven van zijn dochter. Het plan is om de koning politiek uit te schakelen (is een politieke tegenstander van de vader). Hiervoor wordt de eerste vrouw van de koning verleid. De gangster valt echter voor haar charmes en zijn vriendin betrapt hen in het paleis samen in bed. Uit wraak vertelt ze het hele samenzweringsverhaal aan haar verloofde (de koning), helpt ze hem met zijn revalidatie en wordt ze verliefd op hem. 
Uiteindelijk kan de koning terug lopen en wil hij zijn politieke tegenstanders uitschakelen en de macht terug opnemen. Echter, zijn eerste vrouw steekt hier een stokje voor en doet de gangster zelfmoord plegen (omdat zijn geliefde nu voor de koning kiest) maar laat uitschijnen dat hij vermoord werd door de koning. Hierop wordt de koning opgepakt en naar de gevangenis overgebracht. Aan de geliefde van de gangster laat de eerste vrouw een afscheidsfilmpje zien, waarop de gangster heel emotioneel vertelt dat hij dit alles voor haar gedaan heeft en niet zonder haar kan leven, nu ze met haar hart voor de koning kiest. 
De film eindigt met een triomfantelijke eerste vrouw, die nu ook politiek gezien alle macht heeft (doorheen de film heeft ze geleerd hoe te regeren) en de tweede vrouw die verweesd achterblijft. Drama en tragedie alom dus! En een Bollywoodfilm is geen echte Bollywoodfilm zonder de nodige dans en muziek, maar hoezeer ik ook een aversie heb voor de meeste musicals, uitgezonderd Les Miserables, hier paste het echt wel.

INDISCHE MASTERCHEF
's Avonds relax ik in mijn hotelkamer voor tv (de allereerste keer eigenlijk sinds mijn trip hier) en ik kijk naar de Indische 'Masterchef, Kitchen Ke Superstar'. Het is helemaal geweldig, met hysterische wenende mensen, of ze nu naar de volgende ronde mogen of naar huis dienen te gaan. Naar huis gaan wordt duidelijk voelbaar als falen aanzien. It's only television, chill out folks!! Wanneer ze iets extra willen benadrukken, beginnen ze in het Engels te praten. *Hindi* 'sense of achievement' *Hindi* 'Tenk joe! Tenk joe!' :-).

Oh, en 'nice bindi', wat tegen me gezegd werd in Varanasi, ging niet over mijn bril maar over het rode stipje dat baba elke dag op mijn voorhoofd aanbracht voor ik de ashram verliet. Zag vandaag een vrouw met een blauwe bindi in de metro, maar ik vond online niet wat dat precies betekende. Het wordt tegenwoordig meer als modeveschijnsel gezien hier, en minder als betekenisvol zoals vroeger. Ik kom wel de volgende zin tegen: 'A woman's beauty's multiplied 1,000 times when she wears a bindi'. Dus, zal ik een reeks bindi stickers meebrengen voor degenen die soms last hebben van een off day, kwestie van je zelfbeeld een beetje te boosten? Je gaat wel keihard bekeken worden in Belgie :-).

Ik sluit de avond af met het kijken naar Indische soaps en het is echt grappig om te zien, de overacting, het mega gefohnde hair van de mannen (je waant je in de Indische jaren '80), de extreme uiting van emoties... Ja, het is drama ten top en, zoals bij de meeste soaps, kan je de verhaallijn nog redelijk volgen ook al versta je er niets van (op enkele Engelse uitlatingen na)... omdat het gewoon een lekker oppervlakkig nobrainer verhaal is. Zalig :-).

Amritsar: the Golden Temple, strenge Sikhs, mee op de foto en free food!

Het is 18 maart en 8.30pm, dus eerder dan voorzien dat we met de trein aankomen in Amritsar (wauw, geen vertraging en zelfs vroeger hier, go Indian Railways!). Na even onderhandelen met een motorriksja ben ik onderweg naar Hotel Grace, en de sfeer komt er helemaal in als de riksja 'Punjabi MC' achtige muziek opzet. Amritsar, here I come :-).
Na een rit van ongeveer 10 minuten, naar het einde toe hier en daar door groezelige straatjes en steegjes, komen we aan bij Hotel Grace waar ik vriendelijk verwelkomd word. Helaas is er alleen maar koud/lauw, en geen warm water in de douche maar het kan me niet bommen. Ik voel me net iets te vuil, na het zure melk incident in Varanasi en bijna 24u treinen, en stap onder de koude douche voor grondig afspoelwerk.

's Ochtends vroeg bezoek ik de Golden Temple, die hier letterlijk net om de hoek ligt. Het is even zoeken waar ik precies moet zijn en wat ik precies moet doen kwestie van voorzorgsmaatregelen vooraleer de tempel te betreden, maar gelukkig heb ik van tevoren mijn Trotter gelezen. Ik geef mijn schoenen (sokken ook!!) af en die worden in een genummerd schoenenvakje bewaard, het doet me aan de bowling denken. Ik krijg een soort muntje waarop het nummer staat, om bij te houden tot ik de tempel terug verlaat. Dan word ik bars aangesproken door een slechtgezinde Sikh die 'Cover your hair!' sist. Ik ben nog nergens iets tegengekomen van hoofddeksels om te lenen, wat ik thans wel in de Trotter gelezen had, en gebruik dan maar mijn sjaal om er 'zediger' uit te zien. Vervolgens passeer ik de 'reinigingszone': eerst een reeks kranen met water en zeep om je handen te wassen. Dan moet je door een soort beekje uit met je voeten, zodat ook die 'gereinigd' zijn. Ja gereinigd, ik probeer niet te veel aan voetschimmels en consoorten te denken, ga er gewoon dooruit et voila, daar staat de Golden Temple al in de opkomende zon te schitteren en, ja ik zie het wel, te popelen om gefotografeerd te worden.

DE (LETTERLIJK) SCHITTERENDE GOLDEN TEMPLE
Voor het vroege uur van de dag is er al enorm veel volk en er staan al ganse rijen aan te schuiven om de ceremonie binnenin de tempel mee te kunnen maken. Ik wandel het domein even rond, maak wat foto's en ga dan mee aanschuiven. Wat me opvalt is dat alles hier van goud, verguld of toch alleszins goudkleurig is, tot zelfs de ventilators en, binnen in de tempel, de micro's en statieven toe! Het is vrij indrukwekkend om te zien. Net voor het binnengaan zie je Sikhs langs achteren terug buiten komen en nog een keer op hun knieen vallen voor de tempel. Een van hen wordt hierbij belaagd door zijn uitgelaten dochtertje, die op zijn rug komt trommelen en vrolijk op en neer staat te springen, maar de Sikh geeft geen krimp en blijft toegewijd in deze onderwerpende houding zitten. Op een gegeven moment staat hij toch op, neemt zijn dochtertje bij de hand en wandelt naar buiten. Je hoort overal op het domein ietwat islamitisch aandoende muziek en gezang weerklinken, en het blijkt van de 'tempel band' te komen binnen. Rechts zitten allemaal vrouwen op de grond te bidden, in het midden zie je een soort altaar waar ook allemaal bankbriefjes bij liggen als offer en links zit de tempel band heel serieus zijn ding te doen. Ook hier is het soms ellebogenwerk en word je regelmatig opzij geduwd, vooral door vrouwen die zo dichtbij willen komen als maar mogelijk is.
Wanneer ik de tempel terug buitenwandel, zie ik een paar jonge Sikhs aan de kant van het water zitten en de vele vissen bestuderen. Ik ga erbij zitten en begin foto's te maken van de vissen, het water, de tempel... Op een gegeven moment komt een oudere Sikh op mijn hoofd tikken en begint hij in een mij onbekende taal van zijn oren te maken en naar een bord te wijzen, waarop staat dat je niets in het water mag gooien en niet met je benen gekruist mag zitten. Dat deed ik toch ook niet? Ik snap er niets van maar neem me wijselijk voor om maar gewoon weg te wandelen. De andere jonge Sikhs worden ook onder handen genomen. Achteraf blijkt dat je met je voeten niet te dichtbij het water mocht komen maar dat stond nergens aangegeven. Ik vind het allemaal niet zo tof en denk bij mezelf 'nog een foto, en dan ben ik hier weg'. 
Iets verder vraag ik aan een toerist, die in zijn eentje op de grond zit en tegen een van de vele marmeren pilaren aanleunt, of hij van mij een foto wil maken samen met de Golden Temple. We geraken aan de praat en hij blijkt al een half jaar rond te reizen in India. Hij is een Amerikaan van Seattle en zijn vriendin werkt momenteel in Afrika en geeft er voorlichting aan de extreem arme mensen over hygiene, HIV etc. We gaan samen ontbijten in de 'kantine' van de Golden Temple en wow, dat is wel een hele ervaring!

FREE FOOD
Eerst sta je aan te schuiven en krijg je achtereenvolgens een bord (verdeeld in 1 groot en 3 kleine vakjes), een waterschaal en een lepel in je handen geduwd. Je vervolgt je weg, samen met de meute, naar een grote hal waar allemaal lange, smalle tapijten zijn uitgerold in rijen, dat zijn de zitplaatsen. Je zoekt jezelf een zitplaats uit, plaatst je bord en waterschaal voor je op de stenen vloer (niet op de mat, wordt al snel duidelijk gemaakt) en dan komen er mense van de tempel rond met rijst, dal, groenten in een pikant sausje en een soort zoete rijstpap en *flets*, met een ijzeren pollepel smijten ze telkens de inhoud van hun gevulde emmer in een van de vakjes van je bord. Er komt ook een man voorbij met chapati's (soort Indisch brood, heel lekker) in een donkerbruine rieten mand, en je dient je beide handen in een kommetje te vouwen om de chapati aan te nemen. Nog een andere man komt voorbij met een grote ijzeren kan en giet in elk schaaltje drinkwater (dat ik wijselijk besluit om niet op te drinken, nog steeds geen turista gehad en dat wil ik graag zo houden als het even kan). Ondertussen komt iemand om het kwartier met een extra brede aftrekker (hoe noemt dat eigenlijk in fatsoenlijk Nederlands? Ik raadpleeg even de website van Taaltelefoon en kom uit op 'vloertrekker' en 'vloerwisser'... Sorry, maar dat klinkt echt niet! Aftrekker dus :-)) alle restjes van sauzen, waterdruppels en rijstkorrels wegvegen zodat de vloer terug relatief 'proper' is. Het is een hele bedoening, maar goed georganiseerd, een geoliede machine zeg maar want er blijft volk af en aan komen, de zaal zit met momenten afgeladen vol en er is niemand die echt lang op zijn eten hoeft te wachten. En guess what, het is echt nog lekker ook!!
Het eten dat geserveerd wordt in de kantine zijn vegetarische thali's en dagelijks worden hier, hou je vast, meer dan tienduizend mensen gratis bediend. Alles draait hier op basis van vrijwilligerswerk van mensen uit de Sikhgemeenschap (die, zoals ik later in een van hun boekjes lees, erg gefocust zijn op vrijwilligerswerk en anderen uit de nood helpen). Na het eten neem je je bord, waterschaal en lepel mee naar buiten en eerst kom je een grote emmer tegen waar je je gebruikte lepel in kan gooien en iets verder geef je je bord en schaaltje af. Links opzij zie je dan ook, op een gegeven moment, de afdeling 'afwas', waar tientallen mensen druk in de weer zijn om alles weer proper te maken voor de volgende lading hongerigen.
's Middags hebben Peter en ik opnieuw afgesproken en gaan we stiekem een tweede keer eten, ik dacht dat ze me wel zouden herkennen met mijn felblauwe Indische broek en kurta en groene bril, maar nee, we kunnen terug ongestoord gratis tafelen. Op een geven moment worden we aangesproken door een Sikh die ons de keuken wil tonen. We volgen hem en daar staat de befaamde, ontzettend grote chapatimachine die indertijd aan de gemeenschap geschonken werd door een gulle Sikh uit het Londense. Grappig is dat je de chapati's ziet voorbij komen op een soort fabrieksband en ze worden in de ruimte ernaast gecheckt en dan verdeeld over verschillende emmers en manden.
We sluiten af met een gratis chai, waarbij je eerst een drinkschaaltje kan afhalen en dat vervolgens onder een grote theethermos moet houden. Een wat oudere Sikh draait het kraantje van de thermos open tot je schaaltje bijna helemaal gevuld is (haaa, heet!!) en draait het dan weer dicht. De chai koelt vrij snel af en smaakt naar honing, niet slecht!

Peter vertrekt op een gegeven moment naar de grens met Pakistan voor de dagelijkse avondceremonie (schijnt heel erg tof te zijn) maar ik heb alweer de trein terug naar Delhi en moet dat ritueel aan me voorbij laten gaan.. Je kan niet alles hebben he ;-). Ik blijf nog wat rondhangen op het domein van de Golden Temple om nog wat foto's te nemen, neem wat boekjes mee bij de 'free literature' stand en vertrek dan terug naar het hotel.

HEVIGE SIKH BOEKJES
In de boekjes over het sikhisme valt me op hoe sterk ze zich willen onderscheiden van het hindoeisme en de islam, waar ze duidelijk hun neus voor ophalen. Ook wordt in de gedragscode voor de sikh duidelijk gezegd dat er niet mag deelgenomen worden aan typische hindoeistische rituelen. Ze beschrijven zichzelf als strijders voor de vrijheid van India en voelen dat ze gebukt gaan onder heel wat vooroordelen. De hindu's omschrijven ze als ietwat zielige stakkers die zich maar wat graag laten onderwerpen, terwijl zij telkens de oorlog dienen te voeren om iedereen te bevrijden van onder andere de moguls en de Britten.
Guru Nanak Dev, de eerste Heilige Sikh Profeet, zou zich als eerste hebben durven opwerpen tegen het juk van de Moughals met de woorden 'If we live without self respect, all that we eat is underserved.' Of zoals ze verder vermelden: 'Most unfortunately, the heroic roles of the Sikhs as the pioneers of Freedom and Justice in the World has not, so far, been allowed to take its proper place in the pages of history.' Er volgen ook een reeks cijfers waaruit blijkt dat er wel drie keer zoveel Sikhs als Hindu's gestorven of gestraft zijn tijdens oorlogen. 'Notwithstanding the laying down of the arms, the passion for freedom continued to burn in every Sikh heart. When all other people in India had completely reconciled themselves to their subjugation, the Sikh were the only Nation which kept the flame of Freedom burning.' En 'We are neither Hindus, nor Musalmans.'

Als je je afvraagt wat een Sikh is, waar hij of zij voor staat, hier vind je de definitie:
The definition of Sikh
Any human being who faithfully believes in
(i) One Immortal Being,
(ii) Ten Gurus, from Guru Nanak Dev to Guru Gobind Singh,
(iii) The Guru Granth Sahib,
(iv) The utterances and teachings of the ten Gurus and
(v) The baptism bequeathed by the tenth Guru, and who does not owe allegiance to any other religion,
is a Sikh.

Erg strikt dus als je het mij vraagt, en nogal rechtlijnig! De Sikh en Jain zouden de meest welstellende gelovigen zijn, en 'toevallig' zijn het ook een van de meest strikte religies hier in India.
Je herkent Sikhs aan de typische tulband en ook de jongetjes dragen een soort muts met een bol vanvoor. En dan is er nog the hair thing: Sikhs mogen hun haren en die van hun kinderen nooit knippen. Zelf zeggen ze dat ze hierdoor nooit een tekort aan vitamine D hebben (de 'wetenschappelijke reden', no kidding :-)) en dat in haren spirituele kracht zit. 'Dit vinden wij weer terug in de natuur, alleen mannelijke leeuwen hebben een baard of zie pauwen. De achternaam van de Sikh mannen, Singh, betekent trouwens ook leeuw.' (www.sikhs.nl)

Tenslotte nog een paar quotes uit de boekjes:
'A Sikh shall regard a poor person's mouth as the Guru's cash offering box.'
'If a woman's husband has died, she may, if she so wishes, finding a match suitable for her, remarry.' ... 'Generally, no Sikh should marry a second wife if the first wife is still alive.'

In tegenstelling tot in het hindoeisme, worden hier alle lijken gecremeerd en wordt er geen onderscheid gemaakt in leeftijd of aard van overlijden. Vrouwen mogen geen neuspiercing dragen (want dat is typisch iets voor Hindu's), Sikhs mogen geen vlees eten dat op een 'Muslim way' geslacht is en oh ja, 'do not dishonour the hair'. Het is maar dat je het weet ;-).

SAY CHEESE THE SIKH WAY
Wanneer ik met Peter ergens op de grond zit en we zijn gewoon wat aan het babbelen over het rondreizen hier in India, komen verschillende Indische Sikh gezinnen vragen of ze met ons op de foto mogen. Nog voor ik goed en wel 'yes, ok' heb gezegd, krijg ik een baby in mijn armen geduwd en cheeeeese.... OK, kunnen we dat nog eens doen en nu met mijn fototoestel? Daarna volgt een ander gezin en een nog kleinere baby, een echt ukje, en de Indiers zijn helemaal in hun sas. Vanmorgen aan het water werd me ook al gevraagd om met een aantal vrouwen te poseren, en die familie reageerde ook al helemal extatisch toen ik er geen problemen van maakte om erbij te komen staan. Ik snap er niets van, maar mij goed hoor :-).

EN TERUG DE TREIN OP, VOOR DE LAATSTE KEER
Eenmaal op de trein van Amritsar naar Delhi geraak ik aan de praat met een ontzettend sympathieke, waardige oudere Sikh. Hij vraagt bezorgd of iemand me komt oppikken als we om 4.15am aankomen in Delhi, want anders zou hij wel vervoer voor me regelen naar mijn hotel. Ik stel hem gerust, alles is al in de sjakosj, heb gezien het vroege uur van aankomst al aan het hotel gevraagd om me te komen oppikken. Nu, ik moet zeggen, er was zoveel volk in Nizamuddin Railway Station om vier uur 's ochtends dat ik me daar meer op mijn gemak voelde dan als ik in Belgie zo vroeg in de ochtend een trein zou moeten nemen.

En dan komen we stipt om 4.15am aan in Delhi en is dat ook meteen de start van mijn laatste twee dagen in dit fascinerende land...

Met de trein is altijd een beetje reizen :-)

VARANASI-DELHI
17/03/13, 6.30pm
Pfoeh, ik zweet. Het is broeierig warm en over een uur komt de ANVT G RATH Express (Delhi Anand Vihar T-Varanasi Garib Rath Express) aan. Heb net nog wat extra koekjes en een Pepsi gekocht, voor op de trein, en nog een lekkere chai gedronken. Man, dat heb ik gemist in de ashram, 's morgens en 's avonds een smakelijk kopje masala tea!
Door het slepen met mijn veel te zware grote rugzak (make note: bij een volgende reis slechts tot de helft vullen!) ben ik doodmoe. Al bij al word ik niet echt lastig gevallen... tot nu toe. Misschien komt dat omdat ik er mogelijk uit zie alsof ik iemand ga slaan :-) (voel me niet zo, maar ik weet dat ik soms zo kan kijken :-)).

7.30pm
Haaa, ik zit op de trein en deze keer in een fatsoenlijke wagon, wat een opluchting. Goed dat ik op de valreep nog de ketting en het extra slot gekocht heb, want mijn grote rugzak dien ik onder de onderste slaapbank te schuiven terwijl ik op de bovenste slaap. Een behulpzame jonge Indier wijst me waar ik mijn zak aan kan vastketenen en helpt me ook om dekens te huren voor de toch wel koude nacht met zo'n stevige airco (in Venezuela kennen ze daar ook wat van in de reisbussen). Ik wist zelfs niet dat dat mogelijk was, maar blijkbaar had ik dat van tevoren moeten reserveren, samen met mijn ticket. Voor een schamele 20 rupees krijg ik, dankzij mijn vriendelijke medereiziger, toch een set bestaande uit twee lakens waar ik dankbaar gebruik van maak... want het is echt ECHT koud in de wagon.
Wat een verschil qua sfeer en accomodatie, vergeleken met de vorige treinrit (die echt wel erg was :-)). Hier voel ik me meteen op mijn gemak en veilig. Het ergste is nog dat de vorige treinrit door een andere travel agent geboekt was, die me het driedubbele aanrekende want 'this was the only seat left, but don't worry, you sit in super deluxe class'. Ik ga zijn reisagentschap een mooie review bezorgen op TripAdvisor denk ik. Toch fijn, ik krijg een 'cadeautje', hij krijgt een 'cadeautje' terug ;-).

8.30pm
De netwerkproblemen met mijn Indische gsm zijn ein-de-lijk opgelost en lagen waarschijnlijk aan een verminderde bereikbaarheid in Varanasi. Ik ben dan ook terug volle bak aan het smsen met mijn Indische CouchSurfing buddies! De jongen tegenover me heeft hier een soort meeneemmaaltijd voor op de trein gekocht, met aardappelen, groenten en een paar chapati's en aan zijn stiekeme gesmak te horen is het smullen!!!
Nog even een 'embarassing moment' gehad trouwens: ik wilde mijn grote rugzak onder de slaapbank schuiven, maar hij paste niet in het vak. Wat bleek: ik moest het bovenste buitenvak leegmaken... en daar zaten net allerlei typische vrouwendingen in, zoals tampons in fel oranje gekleurde verpakking, .... en dan had ik alleen... een transparante plastic zak om alles in te doen. De twee Indische mannen tegenover me keken me serieus op de vingers terwijl ik de inhoud van dat buitenvak aan het overhevelen was in de plastic zak en ik *schaam* wist niet waar ik moest kijken.. Achteraf gezien vrij hilarisch, maar echt, ik heb nog nooit zo snel tampons in een zakje gesmeten en dan snel verstopt, zo goed als ik kon, in mijn overvolle rugzak... Maar dat lukte dan nog niet helemaal, want de rugzak zat echt propvol, dus piepte de plastic zak met een schemergloed van oranje verpakkingen schreeuwend om aandacht en duidelijk zichtbaar uit mijn rugzak... Yep, embarrassing moment! :-)
Ik had chocokoekjes bij en in het begin van de avond besloot ik daar mijn avond'maaltijd' van te maken. Ik vroeg mijn medepassagiers tegenover me of ze er ook eentje wilden hebben, maar dat was niet het geval. Iets later haalde de oudere man van de twee, met een fiere witte baard, huisgemaakte chapati's boven en hij had zowaar zelfs een porseleinen bordje bij van thuis. Hij vroeg of ik wat 'Indian bread' wilde, maar dat aanbod sloeg ik af (want dacht aan wat Adil me verteld had in Agra.. maar achteraf had ik wel spijt!).
Paulette van Luik belde me (ben haar tegengekomen in Udaipur), ze vroeg of ik ook nog in Varanasi was maar helaas... Daar kwam ik net van. Ze had nog geen hotel geboekt dus heb haar beide nummers van de ashram bezorgd, het nummer van Ganpati Guesthouse en heb haar getipt over de avondceremonie aan de Main Ghat, de burning ghats, de Golden Temple en uiteraard de Blue Lassi Shop. Daarna belde ik naar Suryansh van Delhi, om verder af te spreken voor de 20e, en omdat ik al even niets meer gehoord had. Blijkbaar had hij me verschillende keren tevergeefs proberen te bellen en smsen. Er was veel lawaai op de trein en de lijn was slecht, dus ik moest vrij luid praten en dat was vrij genant, want het was overduidelijk dat iedereen keihard aan het meeluisteren was.
Toen ik daarstraks op de trein aan het wachten was, was ik nog aan de praat geraakt met een koppel uit Spanje. Ze vonden het 'bewonderenswaardig' maar vooral ook akelig dat ik alleen door India reisde. Zij had veel last van het vele getoeter en was dus bijlange nog niet gewend aan het land, ze kreeg er tot nu toe vooral veel stress van.

18/03/13, 7am
Gooooeeeeeiemorgeeeenn!!! Heb keigoed geslapen, ondanks de ongemakkelijke, vrij harde slaapbank, mijn dagrugzak als wel heel hard hoofdkussen en de airco die pal naast me vrolijk en vooral hevig koude lucht rondblaast. Ik onderdruk de neiging om vrolijk iedereen 'good morning, namaste!!' te wensen als ik zie dat niet iedereen zo goed geslapen heeft als mij.
Gisterenavond was het even sukkelen om op de bovenste slaapbank te geraken (ik ben nogal onhandig en dat is, ja, nogal zacht uitgedrukt zeg maar :-)), maar de man op de bovenste slaapbank tegenover me reikte zijn hand om me naar boven te trekken. Je kan opzij 'opklimmen', zoals bij een stapelbed, maar eens op de eerste of tweede trede vond ik vanboven niets om me aan vast te houden, daar zat het probleem namelijk.

9.15am
Heb nog wat kunnen slapen. We werden vannacht regelmatig geentertaind door een Indisch huilebalkje dat (denk ik) ziek is. Je hoorde hoe haar ouders haar telkens probeerden te sussen en wat met haar gingen rondwandelen als het geschrei te erg werd.
Wist je trouwens dat ik de laatste tijd steeds meer in blogtaal begin te denken? Is echt grappig soms. Zo was ik in Fatephur Sikri naar de uitgang aan het wandelen, ik zag een mooi uitzicht en in plaats van te denken 'oh, mooi,' dacht ik automatisch 'een betoverend vergezicht doemde uit het niets op'. Huh?! :-)
Iedereen is ongeveer wakker in onze wagon, op een paar slaapkopjes na, en zit nog op zijn eigen slaapbank te smsen, muziek te luisteren, te lezen, naar buiten te kijken of gewoon stiekem nog wat te soezen. Het ruikt opeens enorm lekker en een man komt rond met een grote kom dampende rijst om te verkopen als ontbijt. Daarna volgen al snel de koffieman, chaiman, ... Alles is voorhanden om de dag zo goed mogelijk te starten.

Net even aan twee mensen gevraagd wanneer we arriveren in Delhi, dat zou over een uur zijn, dus tegen 10.30am. Ik neem nog een kopje verse chai in een kartonnen wegwerpbekertje van de chaiman die net weer voorbij komt. Je krijgt een mengeling van melk en gekookt water in het bekertje, en er zit nog een theezakje in met zwarte theekruiden. Gewoon even mengen en hoppa, masala tea voor de reiziger (dit smaakt natuurlijk niet zo lekker als de chai op straat, maar is best wel te pruimen).

Om 11.15am komen we aan in Delhi, daar neem ik de metro naar New Delhi Railway Station waar mijn volgende trein op me staat te wachten om 2pm. Tussendoor probeer ik nog met Arum Singh van CouchSurfing af te spreken voor een quick lunch, maar tegen de tijd dat we elkaar eindelijk gevonden hebben in New Delhi station moet ik alweer vertrekken voor de trein richting Amritsar :-). Heb hierdoor weer niet fatsoenlijk kunnen eten, dus haal nog snel een mangosapje uit en ja... het enige wat veilig is om te eten, want de rest ziet er niet vers uit: koekjes. Ik zal blij zijn als ik terug wat rijst en groenten binnenkrijg!

DELHI-AMRITSAR
2pm
Haaa, ik zit op de trein richting Amritsar. Moet ondertussen zeeer dringend naar toilet maar de toiletten in de wagon zijn Indisch (cf Franse toiletten), sluiten niet goed af (deur) en zien er niet echt uitnodigend uit (het is gelukkig wel opgedroogd vuil). Gelukkig heb ik bij de Kariboe nog een soort noodtoilet voor vrouwen uitgehaald, weet niet goed hoe je het noemt maar het is een gesofisticeerde versie van Humo's plastuit met een opvangzakje zeg maar :-). Ben ik blij dat ik dat bijheb! Er is geen reservoir verbonden aan het toilet, alles wat je door dat gat in de vloer uitgooit komt rechtstreeks buiten op de sporen. Lekker :-). En ok, volgens mij ben ik hier veel te gedetailleerd aan het vertellen dus hmm, ander onderwerp maar?

Ik proef van de 'India's Spicy Masala' chips van Lay's en wow, die is echt wel pikant. Goed dat het mangosapje terug wat verzacht. De sfeer in de trein is nu weer helemaal anders, terug een beetje grimmiger. De wagon is ook een stuk vuiler dan bij de vorige treinrit naar Delhi, op een gegeven moment zie je ook een kakkerlak op wandel. Toch zijn de mensen wel vriendelijk. Ik herlaad mijn gsm aan een van de stopcontacten en begin aan mijn update van de reisblog op mijn tablet. De man tegenover me vraagt af en toe iets, waar ik vandaan ben, of ik iets typisch over mijn land kan vertellen, ... Hij werkt voor het leger. Iets later is hij voor de zoveelste keer aan het bellen met zijn gsm, maar deze keer hoor ik precies een vrouwenstem en ook zijn toon is anders, zachter en gevooisder. Op een gegeven moment begint hij heel stil te praten en houdt hij zijn hand voor zijn mond. Het is echt duidelijk dat hier stiekem heel wat dirty talk aan het gebeuren is, oh boy :-), echt wel grappig. Vetlapje komt niet helemaal mee tot Amritsar maar stapt eerder af.

ANEKDOTES
* Soms hoor je 'hello', dan kijk je op en blijkt dat iemand met zijn gsm aan het bellen is en het dus niet tegen jou had :-). Hier worden nogal veel Engelse woorden gebruikt.

* Typisch gesprekje de afgelopen weken:
'Where are you from?'
'I'm from Belgium.'
'Bredzjia?'
'Belgium.'
'Oh, yes, Brazil!'
:-)

* Iemand die je uit het niets aanspreekt:
'Hello, what's your name?'
(Ik, verrast) 'Eh.. Nathalie'
'Oh, hello Enatalie'.
:-)

* De Indische kleren zijn gemaakt van dunne stofjes, dus telkens als ik te snel op de grond ga zitten in kleermakerszit... scheurt mijn broek! Nu dus weeral, en heb het helemaal niet door tot ik buiten aan New Delhi Railway Station op Arun zit te wachten en plots naar beneden kijk... en ik mijn undies door een gat in mijn broek uit zie piepen. Oh no! Typisch ik weer ;-).

WEETJES
* Als je je Indisch gsm-nummer wilt herladen, geef je cash geld aan iemand van een telefoonwinkeltje of aan een travel agent, en zij zetten dan geld dan op je kaart.
* Naast elk stopcontact vind je hier een aan/uit knopje dat er hetzelfde uitziet als de lichtschakelaars. Je kan het stopcontact dus aan- of uitzetten.

__


Wat later op de trein doe ik een pakje butter cookies open en ik vraag aan de medereizigers of ze er ook eentje willen hebben. De oudere, Indische dame die naast me op de slaapbank zit schudt nee en brabbelt iets in het Hindi waar ik niets van begrijp. Misschien zei ze wel 'nee dankje, ik moet op mijn lijn letten' of zo ;-). Iets later is ze helemaal uitgelaten in de weer met haar kleindochtertje, dat haar (schoon?)dochter op haar schoot is komen plaatsen en het is een hele drukte van Indische 'kiele kiele' en 'koochie woochie'. Best grappig. De dochter kijkt ondertussen wat verveeld uit het raam naar buiten. Wanneer het kleine meisje onrustiger wordt, neemt ze haar weer over en gaat ze er een stukje mee rondwandelen.
Ondertussen komen verschillende venters voorbij en je hoort afwisselend 'Chai! Chai!', 'Coffee! Coffee!', 'Omelette bread! Bread omelette!' en 'Byriani! Byriani!'. Een man komt alle dekens, kussens en lakens ophalen, gooit ze allemaal op een slaapbank en begint ze vervolgens op te vouwen. Eens als ze allemaal opgeplooid zijn, bindt hij ze samen in een grote doek en draagt hij die naar de opbergruimte in de gang. Ondertussen houden twee jonge Indische mannen me nauwlettend in de gaten terwijl ze honderduit met elkaar aan het babbelen zijn. Gelukkig zijn ze wel zo vriendelijk om me ook erop te wijzen dat we plots, twintig minuten eerder dan voorzien, ... aangekomen zijn in Amritsar!!