Over jainism in Ranakpur, koeien en stipjes

08/03/2013

Vanmorgen zijn we vertrokken naar Ranakpur. De Ranakpur Jain tempel was bijzonder indrukwekkend en mooi om te zien. Tijdens het wachten op het openingsuur van de tempel (12-5pm, zodat de lokale bevolking ook tijd heeft om ongestoord naar de dienstenn te komen) geraakte ik aan de praat met een jong koppel uit Alaska. Hij was al een maand eerder hier voor een yogaopleiding in het bekende yogastadje Rishikesh. Zijn verloofde had hem nu vervoegd en samen maken ze tot einde maart een rondreis doorheen Rajasthan. Ik was hen ook al eens tegengekomen in Jaipur.

Beneden, aan de voet van de tempel, diende je je schoenen uit te doen en onderweg naar boven, op de trappen, passeerde je langs een soort veiligheidspost waar je je riem, kauwgom alles in leder, ... moest laten liggen voor je de tempel mocht betreden. Links werden de vrouwen gefouilleerd door een vrouw, rechts de mannen door een man. Mannelijke toeristen die een short droegen en dus onbedekte onderbenen hadden, zag je sukkelen om een katoenen broek over hun kleren aan te trekken (verplicht i.v.m. respect voor de tempel).

Binnen in de tempel mocht je overal foto's van maken, behalve van de afbeeldingen van de goden van een ritueel dat ze net aan het uitvoeren waren. Een brahmin kwam je voorhoofd zalven voor 'good luck' met een goudkleurige balsem, uiteraard in ruil voor een donatie aan te tempel :-). Zo een brahmin zou geen priester zijn, maar iemand die in de tempel werkt. Hij gaat gekleed in een geel- en roodkleurig gewaad. 

Het was wel sjiek om een jaintempel te zien, net nadat ik dat verhaal over de jain non gelezen heb. Het jainisme is erg strikt, nog veel strikter dan het doorsnee hindoeisme, en je kan hen opdelen in twee groepen. De ene groep, die alleen uit mannen bestaat, draagt geen kleding. De andere groep, die uit mannen en vrouwen kan bestaan, draagt enkel witte kleding. Beide groepen staan erom bekend nooit schoeisel te dragen en dus blootvoets door het leven te gaan.

In de Jaintempel vind je 1444 pilaren terug, naar de 1444 heilige verzen van het jainisme (zo werd me vanavond toch met handen en voeten uitgelegd). Er staan 350 beelden van goden in en het jjainisme kent 24 profeten, waarvan vier hoofdprofeten.

Nu we toch met cijfers bezig zijn: 82 procent van de Indische bevolking ebstaat uit Hindu's, 12 procent zijn moslims (aantal stijgt wel doorheen de jaren omdat moslimgezinnen meer kinderen tellen dan een Hindugezin), 5 procent Djinns, 2 procent Sikhs en 1-2 procent christenen, aldus een lokale gids. De Djinn gaan sterk uit van het 'leven en laten leven' principe, en doden zelfs geen slang in hun huis, wat een gewone Indier bijvoorbeeld wel zou doen.

ROOPAM HOTEL

Grappig, in het Roopam hotel in Ranakpur kwam ik een Zwitsers homokoppel tegen dat ook in Mandawa in hetzelfde hotel logeerde. Zij vertrekken morgen naar Udaipur en Jaipur, dus heb hen wat tips meegegeven. Daarop hebben ze mij een paar supertips gegeven i.v.m. goede hotels in Varanasi en Delhi. Het zijn echt superleuke mensen en toen we ons reisprogramma vergeleken, bleek dat we elkaar vast nog gaan tegenkomen de komende weken... Nice!

NATHALIE MESKENS

Ik zat vanavond op het terras van het Roopam hotel in mijn reisdagboek te schrijven en had de Humo naast me liggen. De hoteleigenaar was precies bijzonder gecharmeerd door de brunetteversie van Nathalie Meskens en begon geinteresseerd de Humo te doorbladeren. Daarna vroeg hij was ik allemaal schreef, want elke dag ziet hij zoveel mensen dingen opschrijven in een boekje en dat vond hij een beetje vreemd. Hij dacht dat iedereen recensies over zijn hotel aan het schrijven was! :-)

BABI SHULOO

Een jongetje uit de buurt leidde me rond aan eht meer tegenover het hotel. Hier en daar zag je een krokodil slapen aan de oever. Mijn gids heette Servan en huppelde vrolijk over het grillige pad en de rotsblokken op zijn flipflops alsof het niets was. Onderweg zong hij uitgelaten een of ander Indisch liedje: 'Babi babi - babi shuloo - babi babi', blijkbaar iets over een broer??

WOMEN'S DAY

Vanmorgen had ik Suryansh nog gesmst om te vragen hoe het met zijn broer was (vandaag deel 2 van een zware operatie aan zijn nieren). Blijkbaar ging het redelijk goed op dit moment. Daarna kreeg ik nog een paar leuke smsjes waarin hij me een leuke dag wenst en een gelukkige Women's Day (vandaag in India maar ook internationaal geloof ik?).

OVERHEIDSSTEUN

Hier in Ranakpur heerst best veel armoede, waardoor de overheid allerlei government corporations heeft opgezet. Zo maken mensen hier taptijten volgens een lokale methode ('dhurrie'), worden ze daarbij vrijgesteld van taksen en krijgen ze extra kansen tot onderwijs.

KOEIEN EN HINDU'S

In het boek 'Am I a Hindu?' las ik dat koeien hier zo belangrijk zijn voor de Hindu's omdat de koe het enige gedomesticeerde dier was van de Aryans, toen zij zich in Indfia vestigden. De koeien zorgden voor melk, vlees, boter en yoghurt en waren dus een hele zegening voor de gemeenschap. Hieruit volgde de waardering voor en uiteindelijk de verering van de koe (de hindoeistische uitleg dus). Het bewust niet consumeren van vlees komt blijkbaar vooral voort uit het boeddhisme en jainisme, en niet zozeer uit het hindoeisme. Zelfs in de Bhagavad Gita staat niet letterlijk dat je geen vlees mag eten.

VROUWEN IN HET HINDOEISME

STIPJE

Dat stipje dat veel vrouwelijke Hindu's op hun voorhoofd dragen, wordt sowieso gedragen door vrouwen uit de Brahmin kaste. Het staat voor het 'spirituele oog' of 'derde oog' en is gemaakt van kruidenpoeder of sandalwood paste. 'Only a person who meditated on this point is supposed to see the light.' Een rood stipje staat voor een gerespecteerde getrouwde vrouw. Weduwen mogen geen enkel stipje dragen. Sommige vrouwen matchen de kleur van hun stipje aan de kleur van de sari die ze dragen ;-).

STATUS

Enerzijds worden vrouwen aanzien als heiligen binnen het hindoeisme, anderzijds wordt er op hen neergekeken en worden zij aanzie als de oorzaak van alle problemen in de wereld (typisch mannen, de schuld van zich afschuiven ;-)). Alleen in de Nairgemeenschap in Kerala (Zuid-India) hebben vrouwen meer aanzien en daar zijn ze zelfs het hoofd van het gezin. Bij het krijgen van kinderen wordt steeds op een zoon gehoopt. Sommige huwelijkszegeningen beginnen zelfs met de zin 'Be the mother of males'.

Anderzijds wordt de vrouw aanzien als 'the light of the house' en wordt gevraagd om haar te aanbidden. Een vrouw die haar hele leven wijdt aan het welzijn van haar echtgenoot is een Patrivata en wordt haast aanzien als een heilige, met veel gelijkaardige krachten van heiligen (laat me denken... zoals oeverloos geduld? een groot relativeringsvermogen? :-)).

In het verleden kwamen in het hindoeisme veel kindhuwelijken voor. Soms werden dochters al van voor de geboorte uitgehuwelijkt. Zo had je toestanden waarbij meisjes onder de twaalf jaar moesten trouwen met iemand die twee tot drie keer zou oud was als hen. In de Brahma Purana staat geschreven dat een meisje op 4-jarige leeftijd klaar is voor het huwelijk. In 1929 werd gelukkig een einde gemaakt aan deze wantoestanden met de Sarda Act, waarbij gesteld werd dat jongens pas vanaf 18 jaar en meisjes pas vanaf 14 jaar mochten huwen.

Het Deva Dasi systeem is ook erg vrouwonvriendelijk en betekent letterlijk 'servant or slave to God'. Meisjes van goede families werden op 7- of 8-jarige leeftijd gedoneerd aan God om de tempels te verzorgen. In realiteit werd (seksueel) misbruik van hen gemaakt door de tempelpriesters en leden van de koninklijke familie. De meisjes werden in feite gebruikt als tempelprostituees en werden opgeleid tot erotische danseressen. Om deze reden was het in het verleden ondenkbaar dat je leerde dansen als meisje van een goede familie, omdat dit met de erotische tempeldanseressen geassocieerd werd. Ondertussen is er veel veranderd in India en tegenwoordig wordt het beroep van danseres hier zelfs als een zeer respectabel beroep aanzien.

Om toch met een positieve noot qf te sluiten: tegenwoordig krijgen de vrouwen in India veel meer respect, zowel op sociaal als professioneel vlak. Een vrouwelijke dokter of ingenieur krijgt zelfs evenveel salaris als een mannelijke (wat vzelfs bij ons vaak niet het geval is!).

Morgen op naar Jodhpur, waar ik mijn workshop ga geven. Ben benieuwd!!

PS

De toetsenborden hier in India zijn niet geweldig, blijven vaak hangen, zijn erg plakkerig (niet te veel bij stilstaan :-))... Vandaar eventuele typfouten... Bloggen is hier vast en zeker een uitdaging :-).